Της Μαρίας Σταυροπούλου*
Τα τελευταία χρόνια είναι της μόδας τα αυτοάνοσα νοσήματα. Σαν να λέμε αν δεν έχεις τουλάχιστον ένα απ’ αυτά δεν είσαι in. Τι είναι όμως τα αυτοάνοσα νοσήματα; Με απλά λόγια, και χωρίς να θέλω να χρησιμοποιήσω ιατρικούς όρους και δύσκολες εκφράσεις, έχουμε και λέμε. Αυτοάνοσα νοσήματα ονομάζονται οι ασθένειες στις οποίες ο οργανισμός μας επιτίθεται ουσιαστικά στον εαυτό του, στα κύτταρά του και στα όργανά του. Διαβάστε το ξανά προσεχτικά και σταθείτε στο: ο οργανισμός μας επιτίθεται στον εαυτό του.
Αν τυχόν δεν το γνωρίζατε ο οργανισμός μας έχει εαυτό, έχει και αυτός την προσωπικότητά του. Υποτίθεται βέβαια ότι θα έπρεπε να βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους, να τα πηγαίνουν καλά και να μην έχουν διαφορές. Τελικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο, τσακώνονται και αυτοί και άσχημα κάποιες φορές απ’ ότι φαίνεται. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο τσακωμός αυτός δεν είναι ανώδυνος. Δεν πρόκειται για έναν απλό τσακωμό όπως π.χ. με την μητέρα μας του στυλ πάρε ζακέτα και τα συναφή ή με τις σκηνές ζηλοτυπίας των ζευγαριών. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για έναν καυγά που μπορεί να σου αλλάξει την ζωή ή ακόμη και να σε εξοντώσει.
Σύμφωνα με την ιατρική θεωρούνται μία πολυπαραγοντική νόσος. Προσβάλλουν όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, κοινωνικής και μορφωτικής τάξης. Συνήθως ακούς, δεν ξέρουμε από τι προήλθε, δεν γνωρίζουν το αίτιο ουσιαστικά. Οι παράγοντες που έχουν μελετηθεί για την εύρεση του αιτίου είναι: φάρμακα, ιοί, βακτήρια, χημικές ουσίες, διατροφικοί, ψυχολογικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Δεν έχει όμως βρεθεί μέχρι σήμερα ερευνητικά ένας απ’ αυτούς τους παράγοντες σαν αποκλειστικό αίτιο. Περίεργο ε;
Το κακό βέβαια είναι ότι συνεχώς ξεφυτρώνουν ωσάν τα μανιτάρια και νέα αυτοάνοσα νοσήματα πολλά εκ των οποίων χαρακτηρίζονται ως σπάνια. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι αν ανήκεις σε αυτή την σπάνια κατηγορία αρχίζει ένας Γολγοθάς άνευ προηγουμένου. Ο οργανισμός σου επέλεξε να σου επιτεθεί με έναν σπάνιο και ευφάνταστο τρόπο. Δεν ξέρω ειλικρινά αν πρέπει να νιώθουμε σπάνιοι και εμείς μέσα σε όλο αυτό.
Εμένα βέβαια αυτή η επίθεση του οργανισμού μας στον εαυτό του μου θυμίζει αποτυχημένες, συνήθως, απόπειρες αυτοκτονίας. Απόπειρες που γίνονται ασυνείδητα μεν στοχευμένα δε. Απόπειρες που σαν τελικό τους στόχο έχουν την αφύπνιση του ατόμου που νοσεί. Αφού φίλε δεν παίρνεις χαμπάρι από μόνος σου ότι το έχεις παρατραβήξει στο θυμίζω εγώ, με άσχημο και βίαιο τρόπο όμως μπας και ξυπνήσεις.
Και τότε είναι που ξυπνάς ένα πρωί και έρχονται τα πάνω κάτω στην ζωή σου. Βρίσκεσαι να τρέχεις σε γιατρούς και νοσοκομεία για να μάθεις τι σου συνέβη. Και όταν μάθεις, αν μάθεις βέβαια ποτέ επακριβώς, και αρχίσεις να μπαίνεις σε διαδικασία ανάρρωσης και θεραπείας αρχίζεις και σκέφτεσαι ή τουλάχιστον επιβάλλεται να σκεφτείς. Σκέφτεσαι πως έφτασες μέχρι εδώ και πως θα είναι η ζωή σου μετά απ’ αυτό. Και συνήθως αλλάζει άρδην. Η καθημερινότητα παίρνει νέα μορφή και προσπαθείς να συνηθίσεις τον νέο σου αυτοάνοσο εαυτό. Δύσκολη προσαρμογή σαφώς. Υπάρχουν και ανώδυνα αυτοάνοσα θα μου πείτε. Ναι, υπάρχουν αλλά και γι’ αυτά υπάρχουν εκλυτικοί παράγοντες τους οποίους δεν πρέπει να αψηφούμε.
Και θέτω το ερώτημα: τον εαυτό μας τον αγαπάμε; Μην βιαστείτε να απαντήσετε, σκεφτείτε το πολύ καλά πριν. Να σας πω εγώ κάτι; Δεν τον αγαπάμε, όσο θα έπρεπε τουλάχιστον. Μία ημέρα που θα είσαστε μόνοι σας σπίτι στήστε τον απέναντι σας και πείτε τα μαζί του. Μιλήστε ειλικρινά όμως, ξεγυμνωθείτε, δεν χωρούν δικαιολογίες μεταξύ σας. Ακούστε τι έχει να σας πει, θα εκπλαγείτε, πιστέψτε με. Και όταν τα ακούσετε μπορείτε άφοβα, μιας και δεν θα σας βλέπει κανένας άλλος, να κλάψετε μέσα από την ψυχή σας και να αγαπηθείτε.
Τι σημαίνει όμως αγαπάω τον εαυτό μου πέραν του ότι τον φροντίζω δίνοντάς του γνώση, τροφή, απόλαυση, ψυχαγωγία, συντροφιά, καλλωπισμό κτλ κτλ; Σημαίνει ότι προσπαθώ να τον γνωρίσω, να αφουγκραστώ τις ανάγκες του, τα θέλω του. Και όλα αυτά προκύπτουν μέσω της αυτογνωσίας η οποία προκύπτει με την σειρά της μέσω της ενδοσκόπησης. Κανένας γιατρός δεν θα σταθεί σε αυτά, το ξέρω πολύ καλά αυτό. Η δουλειά τους είναι η θεραπεία του σώματός μας και όχι της ψυχής μας, του βαθύτερου εγώ μας από το οποίο απορρέουν όλα τα δεινά του σώματός μας. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν οφείλουμε να είμαστε “κακοί” ασθενείς και να παρακούμε τα λεγόμενά τους. Άλλο όμως οι ιατρικές συμβουλές και η φαρμακευτική αγωγή και άλλο η γνώση του εαυτού μας και η αγάπη μας προς αυτόν.
Σε αυτό το σημείο θα μου πείτε ότι υπάρχουν και πολλά παιδιά που πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα. Σαφώς και εκεί τα πράγματα περιπλέκονται. Τι εννοώ με αυτό. Όσον αφορά στους ενήλικες μίλησα για έλλειψη αγάπης προς τον εαυτό τους, για την ευθύνη που έχουν απέναντι στην ασθένεια. Τα παιδιά όμως τι ευθύνη φέρουν; Τα παιδιά είθισται να νοσούν επειδή δεν παίρνουν την απαραίτητη για όλους μας αγάπη. Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα αυτοάνοσα νοσήματα οφείλονται σε καταπιεσμένα αρνητικά συναισθήματα και ήτοι στον θυμό. Ο θυμός είναι μια διαδικασία στην οποία μπαίνει υποσυνείδητα συνήθως ο οργανισμός μας με σκοπό να νικήσει τους φόβους του. Αν οι γονείς δεν έχουν μάθει να αγαπούν και να σέβονται τον εαυτό τους, αν δεν έχουν μυηθεί στην αγάπη δεν θα καταφέρουν να την μεταδώσουν υγιώς στα παιδιά τους με αποτέλεσμα τα παιδιά να διακατέχονται από θυμό, φόβο απόρριψης, ανασφάλεια και ως εκ τούτου να νοσήσουν. Μην αρχίσετε σε καμία περίπτωση να κατηγορείτε τον εαυτό σας ότι δεν είσαστε καλοί γονείς. Άνθρωποι είμαστε και η τελειότητα δεν μας χαρακτηρίζει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου ότι όλοι ήμασταν κάποτε παιδιά και κουβαλάμε μέσα μας τα απωθημένα των παιδικών μας χρόνων. Το θέμα είναι τι τα κάνουμε αυτά μας τα απωθημένα.
Και κάτι άλλο. Μην περιμένετε να σας καταλάβουν οι άλλοι, όποιοι και αν είναι αυτοί, δεν μπορούν. Μόνο όσοι βαδίζουν μέσα στα παπούτσια μας μπορούν να μας καταλάβουν, κανένας άλλος. Θα ακούσετε πολλά μα μην ακούτε τους άλλους, ακούστε τον εαυτό σας. Μην τους αφήνετε να σας κρίνουν και να σας αποθαρρύνουν, δεν ξέρουν. Και μην ξεχνάτε σας παρακαλώ ότι εμείς είμαστε οι γιατροί του εαυτού μας. Μπορούμε, εφόσον θέλουμε. Η δύναμη κρύβεται μέσα μας και έχουμε απεριόριστη δύναμη απλά δεν χρειάστηκε ίσως ποτέ μέχρι τώρα να την βγάλουμε στην επιφάνεια. Κολυμπούσαμε ασφαλείς στα ρηχά, τώρα νιώθουμε να πνιγόμαστε ακόμη και στα ρηχά αλλά ξέρουμε κολύμπι. Ναι, ξέρουμε αλλά ακόμη και αν νιώθουμε ότι το έχουμε ξεχάσει και είμαστε αδύναμοι ζητάμε βοήθεια. Αποφεύγουμε τον πνιγμό μας.
Στην τελική γιατί να καλύπτουμε την αυτοανοησία μας; Δική μας είναι και οφείλουμε να την αγαπάμε και αυτήν αρκεί να την αναγνωρίζουμε, να την φροντίζουμε και να την αυτοθεραπεύουμε. Εξάλλου η αυτοανοησία δεν κάνει διακρίσεις και ποτέ δεν ξέρουμε ποιον θα επισκεφτεί και πότε. Μην εθελοτυφλούμε.
Μην ξεχνάτε τέλος ότι παρά τις πάμπολλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε η ζωή συνεχίζεται. Και επιβάλλεται να συνεχιστεί όντας εμείς κυρίαρχοι τούτου του αυτοάνοσου που μας επισκέφτηκε και όχι αυτό. Εμείς ζούμε με αυτό και όχι αυτό με εμάς.
Να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας, αυτόν έχετε.

* Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»


Πηγή: nostimonimar.gr