Η Υπερ-τομεακή Ομάδα και η ρομποτική τεχνολογία στην ΑΝΑΠΛΑΣΗ δείχνουν το δρόμο
Δρ. Χρήστος Γεωργόπουλος, MD, PhD, CCST-NS(UK))
Πρόεδρος του Κέντρου Αποθεραπείας και Αποκατάστασης «ΑΝΑΠΛΑΣΗ»
Διευθυντής Νευροχειρουργικής Κλινικής Νοσοκομείου «ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ»
Τα Αγγειακά Εγκεφαλικά Επεισόδια (ΑΕΕ) και οι Τραυματικές κακώσεις του Εγκεφάλου συνιστούν τις κύριες αιτίες αναπηρίας στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς.
Ήδη, από την αρχή της λειτουργίας μας (φέτος κλείνουμε 18 χρόνια ζωής, «ενηλικιωθήκαμε»!), επιχειρήσαμε μια ενδελεχή ανάλυση των κλινικών και επιδημιολογικών χαρακτηριστικών αυτών των τόσο σοβαρών νοσολογικών οντοτήτων, και θέσαμε σε εφαρμογή καινοτόμες αντιλήψεις για την πλέον αποτελεσματική αντιμετώπισή τους, αφού πρώτα προβήκαμε σε δύο διαπιστώσεις:
1) Η αντιμετώπιση των ασθενών με ΑΕΕ είναι ελλιπής, κατακερματισμένη και ασυντόνιστη.
2) Απαιτείται πλήρης, ολοκληρωμένη και πολυσυλλεκτική Διαγνωστική Προσέγγιση και Θεραπευτική Παρέμβαση.
Κάθε χρόνο στην ΑΝΑΠΛΑΣΗ αξιολογούνται κατά μέσον όρο 270 καινούργιοι ασθενείς με ΑΕΕ, μετά την οξεία φάση.
Αντιλαμβανόμαστε εύκολα, ότι ένας τόσο μεγάλος αριθμός ασθενών προσφέρεται για ενδελεχή επεξεργασία, η οποία και ανέδειξε ιδιαίτερης σημασίας συμπεράσματα.
Αφετηρία μας είναι η διαπίστωση και διατύπωση ενός σημαντικού ευρήματος που προκύπτει από την ανάλυση των στατιστικών στοιχείων, σχετικά με αυτούς τους ασθενείς, ότι δηλαδή, τέσσερεις στους δέκα ασθενείς εμφανίζουν μετρίου βαθμού λειτουργική διαταραχή, ενώ δύο στους δέκα βιώνουν σοβαρή αναπηρία, μετά από ΑΕΕ.
Τελικά, μόνον το 10% περίπου των ασθενών αυτών ικανοποιούν τα διεθνή κριτήρια προς αποκατάσταση κλειστής νοσηλείας. Η πλειοψηφία των ασθενών με ΑΕΕ δύνανται να αντιμετωπισθούν ως εξωτερικοί ασθενείς, μετά την έξοδό τους από το Γενικό Νοσοκομείο όπου νοσηλεύθηκαν κατά την οξεία φάση.
Σε ένα ποσοστό ασθενών, της τάξεως του 10-15%, η πρόγνωση για λειτουργική αποκατάσταση είναι εξαιρετικά δυσοίωνη. Για τους συγκεκριμένους ασθενείς είναι ορθότερη η κατ’ οίκον φροντίδα, ή η εισαγωγή σε προνοιακά ιδρύματα Χρονίων Παθήσεων, μετά τη δέουσα και αναγκαία ενημέρωση της οικογένειας και πάντοτε υπό ιατρική παρακολούθηση.
Η θεραπεία αποκατάστασης ασθενών με ΑΕΕ αρχίζει - ή θα έπρεπε να αρχίζει - κατά την οξεία φάση της νοσηλείας των ασθενών, στο Γενικό Νοσοκομείο, αμέσως μόλις οριστικοποιηθεί η διάγνωση του ΑΕΕ και τεθούν υπό έλεγχο όλοι οι παράγοντες που απειλούν τη ζωή των ασθενών.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, η ανάρρωση από το ΑΕΕ είναι μια φυσική διαδικασία.
Ο ρόλος της θεραπείας Αποκατάστασης συνίσταται στην πλήρη, ολοκληρωμένη και συντονισμένη εξυπηρέτηση των αναγκών των ασθενών από την Ομάδα Αποκατάστασης, που προσδιορίζει και τους στόχους της και οι οποίοι συνοψίζονται στα εξής:
1. Πρόληψη επιπλοκών
2. Λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για πρόληψη υποτροπής του ΑΕΕ και εκδήλωσης δυνητικά θανατηφόρων καταστάσεων, όπως στεφανιαίας νόσου, πνευμονικής εμβολής κ.λ.π.
3. Ενίσχυση υπολειπόμενων λειτουργιών
4. Διδασκαλία νέων δεξιοτήτων, με στόχο την αντιρρόπηση λειτουργικών ελλειμμάτων, μεγιστοποίηση της ανεξαρτησίας κατά την επιτέλεση Δραστηριοτήτων Καθημερινής Ζωής και βελτίωση της Ποιότητας Ζωής του ασθενούς και της οικογένειάς του, συμπεριλαμβανομένης της επαγγελματικής και κοινωνικής επανένταξης του ασθενούς.
Όλο το άρθρο
Δρ. Χρήστος Γεωργόπουλος, MD, PhD, CCST-NS(UK))
Πρόεδρος του Κέντρου Αποθεραπείας και Αποκατάστασης «ΑΝΑΠΛΑΣΗ»
Διευθυντής Νευροχειρουργικής Κλινικής Νοσοκομείου «ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ»
Τα Αγγειακά Εγκεφαλικά Επεισόδια (ΑΕΕ) και οι Τραυματικές κακώσεις του Εγκεφάλου συνιστούν τις κύριες αιτίες αναπηρίας στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς.
Ήδη, από την αρχή της λειτουργίας μας (φέτος κλείνουμε 18 χρόνια ζωής, «ενηλικιωθήκαμε»!), επιχειρήσαμε μια ενδελεχή ανάλυση των κλινικών και επιδημιολογικών χαρακτηριστικών αυτών των τόσο σοβαρών νοσολογικών οντοτήτων, και θέσαμε σε εφαρμογή καινοτόμες αντιλήψεις για την πλέον αποτελεσματική αντιμετώπισή τους, αφού πρώτα προβήκαμε σε δύο διαπιστώσεις:
1) Η αντιμετώπιση των ασθενών με ΑΕΕ είναι ελλιπής, κατακερματισμένη και ασυντόνιστη.
2) Απαιτείται πλήρης, ολοκληρωμένη και πολυσυλλεκτική Διαγνωστική Προσέγγιση και Θεραπευτική Παρέμβαση.
Κάθε χρόνο στην ΑΝΑΠΛΑΣΗ αξιολογούνται κατά μέσον όρο 270 καινούργιοι ασθενείς με ΑΕΕ, μετά την οξεία φάση.
Αντιλαμβανόμαστε εύκολα, ότι ένας τόσο μεγάλος αριθμός ασθενών προσφέρεται για ενδελεχή επεξεργασία, η οποία και ανέδειξε ιδιαίτερης σημασίας συμπεράσματα.
Αφετηρία μας είναι η διαπίστωση και διατύπωση ενός σημαντικού ευρήματος που προκύπτει από την ανάλυση των στατιστικών στοιχείων, σχετικά με αυτούς τους ασθενείς, ότι δηλαδή, τέσσερεις στους δέκα ασθενείς εμφανίζουν μετρίου βαθμού λειτουργική διαταραχή, ενώ δύο στους δέκα βιώνουν σοβαρή αναπηρία, μετά από ΑΕΕ.
Τελικά, μόνον το 10% περίπου των ασθενών αυτών ικανοποιούν τα διεθνή κριτήρια προς αποκατάσταση κλειστής νοσηλείας. Η πλειοψηφία των ασθενών με ΑΕΕ δύνανται να αντιμετωπισθούν ως εξωτερικοί ασθενείς, μετά την έξοδό τους από το Γενικό Νοσοκομείο όπου νοσηλεύθηκαν κατά την οξεία φάση.
Σε ένα ποσοστό ασθενών, της τάξεως του 10-15%, η πρόγνωση για λειτουργική αποκατάσταση είναι εξαιρετικά δυσοίωνη. Για τους συγκεκριμένους ασθενείς είναι ορθότερη η κατ’ οίκον φροντίδα, ή η εισαγωγή σε προνοιακά ιδρύματα Χρονίων Παθήσεων, μετά τη δέουσα και αναγκαία ενημέρωση της οικογένειας και πάντοτε υπό ιατρική παρακολούθηση.
Η θεραπεία αποκατάστασης ασθενών με ΑΕΕ αρχίζει - ή θα έπρεπε να αρχίζει - κατά την οξεία φάση της νοσηλείας των ασθενών, στο Γενικό Νοσοκομείο, αμέσως μόλις οριστικοποιηθεί η διάγνωση του ΑΕΕ και τεθούν υπό έλεγχο όλοι οι παράγοντες που απειλούν τη ζωή των ασθενών.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, η ανάρρωση από το ΑΕΕ είναι μια φυσική διαδικασία.
Ο ρόλος της θεραπείας Αποκατάστασης συνίσταται στην πλήρη, ολοκληρωμένη και συντονισμένη εξυπηρέτηση των αναγκών των ασθενών από την Ομάδα Αποκατάστασης, που προσδιορίζει και τους στόχους της και οι οποίοι συνοψίζονται στα εξής:
1. Πρόληψη επιπλοκών
2. Λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για πρόληψη υποτροπής του ΑΕΕ και εκδήλωσης δυνητικά θανατηφόρων καταστάσεων, όπως στεφανιαίας νόσου, πνευμονικής εμβολής κ.λ.π.
3. Ενίσχυση υπολειπόμενων λειτουργιών
4. Διδασκαλία νέων δεξιοτήτων, με στόχο την αντιρρόπηση λειτουργικών ελλειμμάτων, μεγιστοποίηση της ανεξαρτησίας κατά την επιτέλεση Δραστηριοτήτων Καθημερινής Ζωής και βελτίωση της Ποιότητας Ζωής του ασθενούς και της οικογένειάς του, συμπεριλαμβανομένης της επαγγελματικής και κοινωνικής επανένταξης του ασθενούς.
Όλο το άρθρο
0 Σχόλια