Από την πρώτη στιγμή, η εκπαίδευση αποτέλεσε μια από τις βασικές προτεραιότητες της ActionAid. Αγωνιζόμαστε ώστε όλα τα παιδιά στον κόσμο να απολαμβάνουν το δικαίωμα στην δημόσια, δωρεάν, ποιοτική εκπαίδευση. Πρόσφατα πραγματοποιήσαμε έρευνα που εξετάζει κατά πόσο εφαρμόζονται τα εκπαιδευτικά δικαιώματα των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα.
Το πιο ντροπιαστικό στοιχείο της έρευνας είναι ότι μόνο το 15% των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα, πηγαίνει σχολείο! Μόνο το 15%! Το υπόλοιπο 85%, δηλαδή 170.000 περίπου παιδιά παραμένουν αόρατοι από τις εκπαιδευτικές κοινότητες, περιορίζοντας τις πιθανότητες τους να γίνουν ορατοί στο μέλλον στην κοινωνία μας.
Πίσω από το νούμερο των 170.000 παιδιών, δεν βρίσκονται μόνο παιδιά με αναπηρίες που δεν θα τους δοθεί ένα ίσο ξεκίνημα στην ζωή. Βρίσκονται παιδιά με δυνατότητες που θα γίνουν αόρατοι πολίτες, αποκλεισμένοι από τους θεσμούς και τις δομές μιας κοινωνίας που αποδέχεται παθητικά τις διακρίσεις και τα στερεότυπα γύρω από την αναπηρία.
Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι αόρατοι.
Πες στον Υπουργό Παιδείας να πάρει άμεσα 6 μέτρα και να αλλάξει αυτήν την ντροπιαστική κατάσταση!
ΜΠΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ
Μαρτυρίες για την αναπηρία
Εγώ πέρασα και από τις δύο φάσεις. Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο ήμουν σε τυπικό σχολείο. Στο λύκειο πήγα στο ειδικό στην Ηλιούπολη που έχει κυρίως παιδιά με κινητικές δυσκολίες.
Η ζωή μου στο δημοτικό σχολείο ήταν δύσκολη. Όχι από άποψη μαθημάτων αλλά σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Με κορόιδευαν. Τα παιδιά βρίσκουν κάθε λογής πράγμα για να κοροϊδέψουν, δεν έχει σημασία ποιο είναι το πρόβλημα το δικό μου ή το δικό σας. Ψάχνουν να βρουν το αδύνατο σημείο του καθενός και να σε κοροϊδέψουν για αυτό. Είναι σαν να έχει κάποιος μια πληγή και να πάνε να ξύσουν αυτή την πληγή.
Εγώ αν ήμουν δάσκαλος στο σχολείο και το έβλεπα αυτό να συμβαίνει, θα έκανα πολλά πράγματα για να το σταματήσω. Θα έβαζα εκείνους τους μαθητές σε αντεστραμμένο ρόλο σαν βιωματικό παιχνίδι και θα έλεγα «για σκεφτείτε αν εσείς ήσασταν στη θέση του. Πώς θα νιώθατε αν σας κορόιδευα;». Ίσως να ήμουν ακόμα πιο αυστηρός, να τους έβαζα να γράψουν σε 100φυλλο τετράδιο «Δεν θα ξανακοροϊδέψω συμμαθητή μου». Δεν είναι όμως θέμα χαρακτήρα, είναι θέμα εκπαίδευσης. Θα έπρεπε να κάνουμε ένα μάθημα στο σχολείο θεωρητικό και πρακτικό που να μαθαίνεις τέτοια πράγματα, να αλλάζει ουσιαστικά η παιδεία μας.
Είχα φυσικά και φίλους στο σχολείο και χαίρομαι πολύ γιατί τους έχω ακόμα. Έχουμε κρατήσει επαφή δεν σταματήσαμε όταν τελειώσαμε το σχολείο. Βγαίνουμε έξω, κάνουμε βόλτες και έχουμε και ένα σύλλογο και κάνουμε διάφορα πράγματα.
Αν δεν είχα πάει σχολείο πώς θα ήταν η ζωή μου; Βαρετά. Κοιτάξτε να δείτε. Και η αναπηρία τι είναι; Ένα κομμάτι της ζωής είναι. Δηλαδή το να μην σταλεί το παιδί στο σχολείο επειδή έχει μια αναπηρία, αυτό είναι για μένα ανήκουστο! Δηλαδή τι είμαστε εμείς; Και οι ανάπηροι άνθρωποι είναι. Στην κοινωνία ανήκουμε. Δεν είμαστε κάτι ξεχωριστό, δεν ήρθαμε από το διάστημα. Έτσι κι αλλιώς αν καθίσουμε να ψαχτούμε όλοι, όλοι μας έχουμε κάποιο πρόβλημα.
Πρέπει να βρει το κράτος τι χρειάζεται το κάθε παιδί και να το παρέχει για να πηγαίνει σχολείο. Χρειάζονται προσβάσιμα σχολεία, κατάλληλο περιβάλλον, παράλληλη στήριξη, καθηγητές; Είναι υποχρέωση του κράτους να το κάνει αυτό, οι γονείς δεν μπορούν, έχουν περιορισμένες δυνατότητες. Εγώ για παράδειγμα είχα παράλληλη στήριξη και με βοήθησε αρκετά με τα μαθήματα μου. Γιατί εγώ για να μάθω κάτι, θέλω να το διαβάζω γραμμένο και χρειαζόμουν σημειώσεις από τα μαθήματα για να μου μένουν.
Για το μέλλον, ελπίζω να έχω μια ωραία δουλειά. Μου αρέσουν και ξέρω πολλά πράγματα. Σπούδασα υπολογιστές αλλά τώρα στο "Μαργαρίτα" εργάζομαι στην εστίαση. Γενικά το καθισιό με κουράζει. Το να έχω δουλειές δεν με κουράζει, ίσα ίσα με χαροποιεί. Πιστεύω ότι ο πολυπράγμων δεν χάνει, μόνο κερδίζει. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που μ’ αρέσει να μιλάω με άλλους, να γνωρίζω καινούρια πράγματα, να γνωρίζω καινούρια μέρη, να διαβάζω.
Πηγή: www.actionaid.gr
0 Σχόλια