Οι μετακινήσεις σου εκτός σπιτιού είναι απαραίτητες για την διεκπεραίωση των καθημερινών σου ασχολιών. Πώς θα χαρακτήριζες τις υποδομές της Αθήνας;
Οι υποδομές, όπως είναι φανερό, είναι ανεπαρκείς και αρκετές από αυτές ακατάλληλες. Είναι μια πόλη, που συχνά δεν παρέχει αυτά που χρειάζεσαι. Αλλά με τον καιρό διαμορφώνεις μόνος σου τους τρόπους, με τους οποίους μαθαίνεις να κυκλοφορείς ή ζητάς βοήθεια. Προσωπικά έχω εκπαιδευτεί στο να κυκλοφορώ.
Έχεις εκπαιδευτεί από κάποιον ειδικό ή μέσω γνωστών; Τι είναι αυτό που φοβόσουν κυρίως;
Αρχικά η εκπαίδευσή μου έγινε από έναν φίλο μου με πολυνευροπάθεια, ο οποίος με τη σειρά του είχε εκπαίδευση από Σουηδία και Ολλανδία. Έμαθα από εκείνον να μη φοβάμαι το αναπηρικό αμαξίδιο. Παρά τις πτώσεις και τους τραυματισμούς του πρώτου διαστήματος, έλεγα πάντα στον εαυτό μου πεισματικά «ξανά, ξανά». Με τον καιρό απέκτησα τις δικές μου εμπειρίες και τεχνικές διαχείρισης. Στην αρχή σκέφτεσαι καλύτερα να μείνεις σπίτι, αλλά δεν ήθελα να μείνω σε απραξία και να αφήσω στην άκρη τις δραστηριότητες που έκανα. Κάποιες βέβαια χρειάστηκε εκ των πραγμάτων να τις σταματήσω.
Τι θα ήθελες να ήταν διαφορετικό σε κρατικό επίπεδο;
Τα βασικότερα που χρειάζονται τα άτομα με αναπηρία, όπως είναι υλικά αγαθά, βοηθήματα, ιατρικές εξετάσεις ή θεραπευτικές συνεδρίες φυσιοθεραπείας, που δεν καλύπτονται πλήρως από το κράτος. Το αμαξίδιο είναι το βασικό μας μέσο, για το οποίο χρειάζεται να πληρώσουμε τουλάχιστον το μισό κόστος, ώστε να το αποκτήσουμε. Ενώ στο εξωτερικό δεν διανοείται να συμβαίνει αυτό, στα παρέχουν όλα εξ’ αρχής.
Θεωρείς ότι υπάρχει προκατάληψη από τον κόσμο;
Όχι, δε θα έλεγα ότι εν έτει 2015 έχω νιώσει προκατάληψη. Περιέργεια ναι, όπως κι εγώ θα προσέξω κάποιον με παράξενο μαλλί ή styling. Αλλά γενικά δεν το έχω βιώσει αυτό. Απεναντίας, έχω εισπράξει αρκετή βοήθεια ή απλά αποστασιοποίηση από άτομα, που δεν ήξεραν πώς να χειριστούν την κατάσταση. Βέβαια, θεωρώ ότι αν δεν γνωρίζεις πώς να βοηθήσεις καλύτερα να μην το κάνεις. Να σου πω και μια ιστορία μου κάπως «κωμικοτραγική», λόγω υπερβολικής προσπάθειας και επιθυμίας κάποιων να με βοηθήσουν να σηκωθώ, χωρίς όμως να ξέρουν πώς να με κρατήσουν, εν τέλει με έριξαν. Όμως, όπως μπορεί ο καθένας κι εγώ όπου μπορώ και ξέρω βοηθάω.
Έχοντας ταξιδέψει αρκετές φορές στο εξωτερικό, θα έλεγες ότι υπάρχει διαφορά στις υποδομές ή στην ευαισθητοποίηση του κόσμου σε σχέση με το πρόβλημα σου;
Υπάρχει σημαντική διαφορά, όπως σου είπα και παραπάνω για τα θέματα των παροχών. Στο εξωτερικό το να έχεις αμαξίδιο είναι σαν να έχεις αυτοκίνητο. Υπάρχουν ειδικοί δρόμοι για τα τροχήλατα, δηλαδή για τα αμαξίδια και τα ποδήλατα. Δεν ζητάμε βέβαια την υπερβολή, να υπάρχει δηλαδή ειδική διαδρομή για εμάς. Απλά να είναι κατάλληλα φτιαγμένα τα πεζοδρόμια και να τηρούνται οι κανόνες κυκλοφορίας. Να μην χρειάζεται να βγαίνουμε στον δρόμο για να κινηθούμε, λόγων των τεχνικών εμποδίων που μπορεί να προκύψουν. Οι άνθρωποι στο εξωτερικό απλά είναι καλύτεροι γνώστες σχετικά με τα άτομα με αναπηρία.
Παρά τα ματαιωτικά ή αποθαρρυντικά συναισθήματα, που μπορεί να νιώθεις ορισμένες φορές λόγω των φυσικών και πρακτικών εμποδίων, ασχολείσαι με την κολύμβηση ως αθλήτρια Παραολυμπιακών Αγώνων. Μίλησέ μας γι’ αυτή την εμπειρία.
Ξεκίνησα στην παραλία του ΠΙΚΠΑ Βούλας, η οποία είναι ειδικά διαμορφωμένη για άτομα με αναπηρίες. Έκανα εθελοντισμό εκεί και έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μια Ελληνοαμερικανίδα εθελόντρια, η οποία με βοήθησε και με προέτρεψε να ασχοληθώ με την κολύμβηση, μαζί με την εθελοντική ομάδα των Tandem, που με έκαναν να μη φοβάμαι το νερό. Ήταν μια εξελικτική διαδικασία, η οποία στη συνέχεια με οδήγησε στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων, όπου γνώρισα τον τωρινό μου προπονητή, Μιχάλη Νικόπουλο. Κάναμε αρχικά προπονήσεις σε θεραπευτικό πλαίσιο, όπου κοιτούσα τις αντοχές και τις δυνάμεις μου. Οι χρόνοι μου ενέπιπταν στα όρια των πανελλήνιων αγώνων κι έτσι ξεκίνησα με πολύ ενθουσιασμό, ανήκοντας πλέον στην Εθνική ομάδα. Πήρα το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο το 2011 και συνεχίζω να παίρνω μέρος σε αγώνες σε πανελλήνιο και πανευρωπαϊκό επίπεδο, στην κατηγορία του S3.
 |
| Ιωάννης Χαλδαίος, Εβίτα Γιαννοπούλου, Έλενα Τάσσου, Στέφανος Διαμαντής, Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, Άντζι Μητροπούλου, Άννα Βεκιάρη |
Έχοντας αρκετές εμπειρίες και διακρίσεις στο ενεργητικό σου, τι είναι αυτό που σου δημιουργεί περισσότερο εντύπωση σχετικά με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες;
Γενικότερα υπάρχει καλό κλίμα, ωστόσο το επίπεδο άγχους υπάρχει σε όλους τους αθλητές. Ευτυχώς είναι για καλό. Νιώθεις πιο βολικά στη χώρα σου, αλλά το εξωτερικό σε εξιτάρει. Υπάρχουν αθλητές που ασχολούνται με αυτό από μικρή ηλικία και είναι στόχος ζωής τους, αλλά όταν προκρίνεται ή κερδίζει κάποιος από την ομάδα σου, χαίρεται όλη η ομάδα. Είναι μια στιγμή για να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου και για την χώρα σου. Το αποτέλεσμα δικαιώνει όλους τους κόπους σου και είναι η ανταμοιβή σου. Η αρχή όλων είναι να ξέρεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες και να κάνεις περήφανους κι εκείνους που πιστεύουν σε σένα.
Εκτός του αθλητισμού με ποιες άλλες ασχολίες γεμίζεις τον χρόνο σου;
Ασχολούμαι με σύγχρονο και λάτιν χορό. Παρ’ όλα αυτά, απολαμβάνω τις ομαδικές δραστηριότητες, γιατί δίνουν ένα σημαντικό μήνυμα. Από την κάθε ιδιαιτερότητα που έχει κάποιος, μπορείς να πάρεις κάτι.
Είναι το αίσθημα του ανήκειν και η συντροφικότητα, που κάνει τις ομαδικές δραστηριότητες να σου αρέσουν περισσότερο ή κάτι άλλο;
Δεν είναι τόσο το αίσθημα του ανήκειν. Ίσως να είχα αρχικά αυτή την ανάγκη, όταν συνειδητοποιούσα ακόμα την κατάσταση, το ότι υπάρχω κι είναι έτσι τα πράγματα. Η συντροφικότητα, όμως, σίγουρα είναι κάτι που απολαμβάνω. Με παρακινεί να βλέπω κι άλλους ανθρώπους με αναπηρίες, ακόμα και πιο σοβαρές από τη δικιά μου, να κάνουν πράγματα. Όσο ενθουσιασμό δείχνουν οι άλλοι για μένα, άλλο τόσο θα δείξω κι εγώ σε εκείνους, είτε είναι αρτιμελείς, είτε με αναπηρία.
Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σου με τον χορό;
Είναι κάτι που με εκφράζει, άλλοτε τα πάω καλά κι άλλοτε είμαι κάπως ατσούμπαλη. Δεν έχω σωστή άποψη για το τι είναι ο χορός, δεν τον έχω διδαχτεί. Αλλά είναι μια ασχολία που με αποφορτίζει σωματικά και ψυχικά.
 |
| Αλεξάνδρα Σταματοπούλου με την χορογράφο Αντιγόνη Σαρρή |
Το “I believe I can fly”.
Ταυτίζεσαι με αυτό το τραγούδι;
Όχι, δεν ταυτίζομαι με τίποτα και με κανέναν πλέον. Παίρνω ερεθίσματα από ανθρώπους ή άλλα πράγματα, όπως τη μουσική και έτσι συνθέτω τη δικιά μου προσωπικότητα. Θαυμάζω, όμως, ανθρώπους για τα επιτεύγματά τους ή τον χαρακτήρα τους.
Τι αγαπάς;
Αγαπάω τα ταξίδια και τα παράξενα. Τους ιδιαίτερους ανθρώπους, εκείνους έξω από το συνηθισμένο.
Τι φοβάσαι;
Φοβάμαι τα ζωύφια. Δε τα αντέχω καθόλου.
Τι ονειρεύεσαι;
Όταν ήμουν μικρή, ονειρευόμουν να γίνω σκουπιδιάρης. Μου άρεσε πάντα το μεγάλο όχημά τους. Τώρα που είμαι πιο μεγάλη ονειρεύομαι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αυτή η αδικία και η κοινωνική ισοπέδωση, που επικρατεί, να αποκατασταθεί για κάθε άνθρωπο. Να κάνουμε καλύτερη εκτίμηση των καταστάσεων.
Ποιοι είναι οι σημαντικοί άλλοι για σένα; Ποια είναι η πηγή άντλησης της δύναμης και αισιοδοξίας σου;
Οι σημαντικοί άλλοι είναι οι δικοί μου άνθρωποι, όσοι με στηρίζουν και είναι δίπλα μου, όπως οι γονείς μου, που αποτέλεσαν υγιή πρότυπα για εμένα. Δύναμη και αισιοδοξία παίρνω επίσης από τους ηλικιωμένους, αλλά και τα παιδιά. Οι ηλικιωμένοι έχουν το κατασταλαγμένο της ηλικίας, έχουν να σου πουν ιστορίες, να μοιραστούν εμπειρίες και χαίρονται όταν βλέπουν ενθουσιασμό και δύναμη, αντλούν και οι ίδιοι δύναμη από αυτό. Τα παιδιά από την άλλη μου δίνουν μεγάλη χαρά, λατρεύω όλη αυτή τη ζωντάνια και την αισιοδοξία. Μου αρέσουν τα άκρα δηλαδή.
Έχεις σκέψεις ή στόχους για τα επόμενά σου βήματα;
Μια σκέψη μου είναι να φύγω στο εξωτερικό, γιατί ίσως να είναι πιο εύκολα εκεί τα πράγματα. Στόχους μακροπρόθεσμους δεν έχω ιδιαίτερους, απλά αφήνω τον χρόνο να κυλήσει και διαχειρίζομαι αυτά που προκύπτουν ή θα προκύψουν. Ο χρόνος θα δείξει.
Ένα μότο ζωής που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Δεν ξέρω αν είμαι κατάλληλη για να δώσω ένα μότο. Στις ταινίες βλέπουμε τον Superman και τον Batman, εγώ είμαι η Alexanderwoman κι εσύ η Emywoman. Θέλω να πω με αυτό ότι ο καθένας μπορεί να γίνει ήρωας του εαυτού του. Αυτό είναι το μότο «Γίνε ήρωας του εαυτού σου»!
H Αλεξάνδρα στο Facebook: www.facebook.com/pages/Alexandra-Stamatopoulou
Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο της Αλεξάνδρας Σταματοπούλου, womensports.gr
Πηγή: www.uniquelife.gr
0 Σχόλια