Έχετε δει άνθρωπο με σκλήρυνση κατά πλάκας; Έχετε δει τι περνάει;

Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στη Ρόδο, εγώ και η αδελφή μου, με μια μητέρα ακούραστη και φιλάνθρωπη.

Στα τριάντα της μόλις χρόνια η αδελφή μου διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας και άρχισε ο γολγοθάς για εκείνη και την οικογένειά της.

Είχε την τύχη μέσα στην ατυχία της να έχει δίπλα της έναν υπέροχο σύζυγο που στάθηκε βράχος δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια, την φρόντιζε και την αγαπούσε και ήταν πάντα στο πλευρό της. Η ασθένειά της άρχισε να επιδεινώνεται σιγά – σιγά. Στην αρχή άρχισαν να της πέφτουν τα πράγματα από τα χέρια, μετά άρχισε να σέρνει το ένα πόδι.

Η μεγάλη της αγάπη ήταν η θάλασσα και πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα όσο μπορούσε να περπατάει. Κάποια στιγμή παρέλυσαν και τα δύο πόδια.

Η πρόσβαση στην θάλασσα αδύνατη. Βλέπετε στο νησί μας, για να χαρεί κάποιος την θάλασσα που βρίσκεται ολόγυρα μας, πρέπει να περπατάει, αλλιώς δεν έχει πρόσβαση.

Μερικές φορές με την βοήθεια του άντρα της και των παιδιών της σηκώνονταςτην στα χέρια απολάμβανε την θάλασσα. Της έκανε τόσο καλό, αλλά αυτό γινόταν σπάνια. Ο φυσιοθεραπευτής της, μας είχε πει ότι η θάλασσα είναι η καλύτερη θεραπεία για το σώμα της.

Πήγαμε στον τότε Δήμαρχο της περιοχής κ. Ιατρίδη, που είπε ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι, γιατί μια ράμπα ΑΜΕΑ θα χάλαγε, την φυσική ομορφιά της παραλίας. Μετέπειτα, απευθύνθηκα στον τότε Δήμαρχο Ρόδου κ. Κουσουρνά, όταν είχε έρθει σε κάποια συγκέντρωση στο Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Νεκταρίου στο Φαληράκι. Υποσχέθηκε ότι θα γίνει η ράμπα, αλλά έμεινε στις υποσχέσεις. Τώρα πια η παράλυση της αδελφής μου, είχε ανέβει και στα χέρια.

Η μοναδική χαρά της ήταν να την παίρνουν τα παιδιά της με το αναπηρικό καρότσι κάθε μέρα στην παραλία και να βλέπει το πέλαγος από μακριά. Πολλές φορές όταν ήμουν μαζί τους, έβλεπα την θλίψη στα μάτια της που δεν μπορούσε να χαρεί και εκείνη την θάλασσα. Και σας ρωτώ, η θάλασσα είναι μόνο για αυτούς που μπορούν να σταθούν στα πόδια τους;

Οι άνθρωποι ΑΜΕΑ είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας; Και με ποιο δικαίωμα στερούνται, κάτι που ανήκει σε όλους.

Έχετε δει άνθρωπο με σκλήρυνση κατά πλάκας; Έχετε δει τι περνάει;

Έχετε δει να λιώνει, να παραλύει, να μην μπορεί να κουνηθεί, να κουνάει μόνο τα μάτια, να σου ψιθυρίζει, να σε κοιτάει και να σου λέει «γιατί – γιατί εγώ»;

Να μην μπορεί να φάει, να μιλήσει, να περιμένει το τέλος του και εσύ να τον κοιτάς, να πονάς και να μην ξέρεις πώς να τον βοηθήσεις.

Να έρχεται μέρα που να μην μπορείς ούτε να πας να τον δεις, γιατί πονάς, γιατί δεν αντέχεις να τον βλέπεις να υποφέρει και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις. Υποσχέθηκα ότι όσο περνάει από το χέρι μου, θα κάνω ότι είναι δυνατόν για να γίνει αυτή η ράμπα στο Φαληράκι, να μπορούν οι άνθρωποι ΑΜΕΑ να χαίρονται την θάλασσα. Η αδελφή μου «έφυγε» πριν σαράντα μέρες, οι επιθυμίες της ήταν να δοθεί το αναπηρικό καρότσι της και τα φάρμακά της στο νοσοκομείο και το νοσοκομειακό κρεβάτι της στο ίδρυμα χρονίων παθήσεων στα Κολύμπια. Το κάναμε.

Έμεινε μόνο η τελευταία επιθυμία της, να φτιαχτεί μία ράμπα για να μπορούν και οι άνθρωποι ΑΜΕΑ να χαίρονται την θάλασσα χωρίς διακρίσεις.

Ρόδος 10-02-2015
ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΙΑ


Πηγή: www.rodiaki.gr