Συγχυσμένος, νευριασμένος όλα του φταίγανε. Σκέφτηκε για να ηρεμήσει να πάει να ταϊσει το περιστέρια. Περπατούσε ανέκφραστος σκυθρωπός, σα να μολογούσε θα σε κανονίσω εγώ.
Σε μια διασταύρωση μπροστά του ήταν ένας κύριος με αναπηρικό αμαξίδιο. Εκεί ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο είχε φράξει τη μισή σχεδόν ράμπα και πάσχιζε με μανούβρες να ανέβει στο φαρδύ πεζοδρόμιο, αφού ο δρόμος προς τη πλατεία τον προορισμό του ήταν στενός και επικίνδυνος με το αμαξίδιο.
Τον είδε βιαστικό και θυμωμένο, του χαμογέλασε με ένα εγκάρδιο χαμόγελο και του λέει «περάστε κύριε εσείς θα βιάζεστε». Εκείνος τα έχασε, σάστισε για λίγο.
Αναρωτήθηκε μα πως είναι δυνατόν ανάπηρος να χαμογελάει και να του δίνει προτεραιότητα; Βλέπει κι αυτός ότι δύσκολο θα τα καταφέρει να ανέβει τη ράμπα και του λέει, «να σε βοηθήσω φίλε»; Η δύναμη του χαμόγελου και του ήρεμου γλυκού προσώπου του καθισμένου στο καρότσι, του άλλαξαν αμέσως τη διάθεση.
«Βεβαίως βοήθα, φαίνεσαι δυνατός, μπορείς ακόμα και το αυτοκίνητο να μετακινήσεις» του λέει αστειευόμενος πάλι με το γλυκό χαμόγελο του.
«Θα σε πάω όπου θέλεις, αλλά θα μου εξηγήσεις μετά που βρίσκεις τη δύναμη και γελάς συνέχεια ότι να γίνεται πέρα από την εικόνα που βλέπω, έναν λεβέντη καθηλωμένο στο αμαξίδιο».
Χωρίς να το πολυσκεφθεί αρπάζει σηκώνει στα χέρια το αμαξίδιο μαζί με τον άνθρωπο ξεπερνώντας το εμπόδιο το αφήνει πιο μπροστά στο φαρδύ πεζοδρόμιο. «Πες τώρα που πας να σε πάω»;
«Σε ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια σου. Τώρα μπορώ μόνος, Να εκεί στη γωνία στη πλατεία στη καφετέρια. Είναι η μέρα που συναντιόμαστε μερικοί φίλοι συνασθενείς».
«Και εγώ πλατεία πάω, αλλά για πές μου όλοι έτσι χαμογελάτε στη παρέα σας»;
«Μεγάλο θέμα ανοίγεις φίλε, μερικοί όπως εγώ έχουμε ΣΚΠ, πονάμε, υποφέρουμε, χάνουμε πολλές χαρές και απολαύσεις της ζωής. Άλλοι έχουν ψυχολογικά, άλλοι κατάθλιψη. Δεν είναι εύκολο να κρατηθούμε όλοι νηφάλιοι με θετική σκέψη. Εμείς εδώ έχουμε μια παρεούλα, αλλά έχομε και την ομάδα μας, που αλληλουποστηριζόμαστε, δίνουμε δύναμη ο ένας τον άλλο. Ένας να πει δεν είμαι καλά, έχει τη συμπαράσταση όλων μας.
Ανταλλάσομε γνώμες για την πορεία και την εξέλιξη της νόσου μας. Θέλουμε να μην νιώθει κανείς μόνος. Εκτιμούμε τώρα πιο πολύ τις ανθρώπινες αξίες. Περνάμε ζόρια αλλά χαμογελάμε ναι! Σε χαρές και δυσκολίες. Το χαμόγελο μας δεν μπορεί κανείς και καμιά ασθένεια να μας το αφαιρέσει. Αισιοδοξούμε, ελπίζουμε, πως θα βγούμε νικητές. Αντιστεκόμαστε πολεμώντας κάθε εμπόδιο, οπλισμένοι με υπομονή και επιμονή. Θέλουμε και εμείς να παίρνουμε αυτά που δικαιούμαστε σαν άνθρωποι ισότιμα. Αγάπη, έρωτα, αγκαλιά, φιλία, συμπεριφορά».
Βαδίζοντας δίπλα του ακούγοντας αυτά τα απίθανα λόγια, με σκυμμένο κεφάλι προσπαθούσε να κατανοήσει τη θέληση αυτών των ανθρώπων για ζωή.
Μια κυρία με μπαστουνάκι περίμενε πιο κάτω αφού είδε το φίλο της να έρχεται. «Καλημέρα γλυκιά σοκολατόπιτα»! «Καλημέρα σκληρηντικέ» ανταπάντησε η κυρία με ένα πλατύ γλυκό χαμόγελο.
«Να σου γνωρίσω από δω έναν νέο φίλο εξαιρετικό άνθρωπο»
«Χαιρομαι» λέει η γυναίκα.
«Αααα ωραία κι εγώ χάρηκα και συστήνομαι, Φιλ έτσι με φωνάζουν οι φίλοι μου. Φαντάζομαι παρατσούκλια και τα δικά σας, αλλά μη παίρνεις όρκο για το καλός άνθρωπος».
«Η Σοκολατόπιτα έχει μέσα τα αρχικά της ΣΚΠ (είναι και τόσο γλυκιά) και εμένα φυσικά λόγω σκλήρυνσης».
«Παιδιά χάρηκα ειλικρινά. Ήδη πήρα ένα μήνυμα από εσάς. Καλή δύναμη να έχετε». «Γειά σου φίλε να είσαι πάντα γερός».
Ο Φιλ άνοιξε το βήμα του. Προπορεύτηκε, βιαζόταν τώρα να καθίσει στο παγκάκι της πλατείας. Να σκεφτεί τα δικά του. Να αναλογιστεί γιατί να τσακώνονται για μικροπράγματα μέχρι τα άκρα με τον καλό φίλο του. Γιατί να του φταίει πάντα ο γείτονας. Ένα σωρό γιατί που του γεννήθηκαν μετά τη τυχαία γνωριμία με τους σημερινούς φίλους.
Όπως καθόταν συλλογιζόμενος έβλεπε πως η πλάστιγγα γέρνει σε βάρος του, ότι αυτός φταίει πιο πολύ με τα λάθη του. Γύρισε το κεφάλι του προς τη καφετέρια της απέναντι γωνίας και παρακολουθεί τη παρέα των «ασθενών» να γελάνε με τη ψυχή τους.
«Αυτό είναι το «φάρμακο» μου», σκέφτηκε. «ντρέπομαι μόνο που αντί να τους εμψυχώνω εγώ, θα μου μάθουν εκείνοι να εκτιμώ τη ζωή». Σηκώθηκε αποφασισμένος για μια αλλαγή στο τρόπο σκέψης του. Ήθελε εκείνη τη στιγμή να πάει να αγκαλιάσει αυτούς τους ανθρώπους. Με βήματα σταθερά κατευθύνθηκε σε εκείνους.
«Ω καλώς το φίλο» λέει ο Σκληρυντικός. «Έλα κάθισε μαζί μας να σε κεράσουμε»
«Έρχομαι σε ένα λεπτό να γνωριστούμε καλύτερα» είπε και πήγε μέσα από τον πάγκο λέγοντας στο μαγαζάτορα ότι θα πληρώσει εκείνος το λογαριασμό για ότι πήραν και ότι ακόμα πάρουν για όλη τη παρέα και παράγγειλε το καφέ του. Πήρε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα στο νέο φίλο του.
«Πριν λίγο γνώρισα τον Σκληρυντικό με τη Πορτοκαλόπιτα». Οι άλλοι έσκασαν στα γέλια. «Α συγνώμη Σοκολατόπιτα, δεν θα πω τίποτα, θέλω μόνο να σας παρακολουθώ. Να ολοκληρώσω το μάθημα που πήρα από το φίλο μου».
Όσο τους άκουγε να μιλάνε, να γελάνε, να αστειεύονται με πειράγματα και χιούμορ, βυθιζόταν σε σκέψεις απολαμβάνοντας τους νέους φίλους του. Άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας αψηφούν κινδύνους, χαίρονται όσο μπορούν τις μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής.
Γ.Μ. 20/3/17
0 Σχόλια