Για 23 χρόνια υπέφερα από προοδευτική σκλήρυνση κατά πλάκας και υποτροπιάζουσα κατάθλιψη και για να μετακινηθώ έπρεπε να χρησιμοποιήσω βοηθήματα βάδισης ή αναπηρικό καροτσάκι. Τα τελευταία χρόνια αυτής της άσχημης φάσης είχα κι άλλα προβλήματα, όπως δυσκοιλιότητα, ακράτεια, κόπωση και νευροπάθειες. Μέχρι που κάποια μέρα κάτι άλλαξε.
Όλη αυτή η κατάσταση έμοιαζε με μια βασανιστικά αργή διαδικασία θανάτου, κατά την οποία έχανα σταδιακά όλες μου τις ικανότητες. Είχα προσπαθήσει αρκετές φορές να ανέβω σε ψηλά κτίρια με σκοπό να πηδήξω και να δώσω τέλος σε αυτόν τον πόνο μια για πάντα. Ωστόσο, με σταματούσε κάθε φορά η σκέψη ότι κάτι τέτοιο δεν θα έλυνε κανένα απολύτως πρόβλημα και δεν θα άφηνε πίσω τίποτα άλλο παρά μόνο δάκρυα.
Τελικά εκείνο που με έβγαλε από αυτή την κόλαση ήταν το γεγονός ότι μια θρυλική νύχτα απλώς βαρέθηκα να περιμένω να πεθάνω. Αυτή ήταν η ζωή μου και ήθελα να την κάνω όσο πιο γεμάτη μπορούσα και να γίνω και πάλι ευτυχισμένος μαζί με άλλους ανθρώπους!
Αυτό που είχα βαρεθεί περισσότερο από όλα ήταν ο συνεχής φόβος μου, που είχε εξαπλωθεί σε πολλούς τομείς της ζωής μου σαν καρκίνος. Φόβος, φόβος παντού, σε όποια πλευρά της ζωής μου κι αν κοίταζα. Εν τω μεταξύ, φοβόμουν τα πάντα. Φοβόμουν να περπατήσω ούτως ή άλλως. Φυσικά, φοβόμουν μήπως φάω κάτι που δεν έπρεπε. Φοβόμουν να καπνίσω, να πιω αλκοόλ, να φάω λευκό ψωμί, φοβόμουν μήπως καμπουριάσω χρησιμοποιώντας δύο μπαστούνια για το περπάτημα, φοβόμουν την αντίδραση των ανθρώπων που με έβλεπαν έτσι, φοβόμουν μήπως πέσω κάτω, μήπως πεθάνω, φοβόμουν να ζήσω. Φοβόμουν τα πάντα!
Και ήταν αυτός ο δικός μου φόβος που είχα καλλιεργήσει και θρέψει για τόσο μεγάλο διάστημα που με έκανε να πάρω την οριστική απόφαση να τον διώξω εκείνο το βράδυ. Ήθελα να ζήσω, να επικοινωνήσω και να γίνω και πάλι ευτυχισμένος. Όχι αύριο ή σε μία εβδομάδα, τώρα αμέσως!
Η κατάθλιψή μου εξαφανίστηκε και τα συμπτώματα της σκλήρυνσης κατά πλάκας άρχισαν σταδιακά να εξασθενούν. Απέκτησα ξανά όσες ικανότητες είχα χάσει με την πάροδο των δεκαετιών κι ακόμα περισσότερες:
Υπάρχει ένας «τόπος» σταθερότητας και γαλήνης βαθιά μέσα μου που είναι στη διάθεσή μου όποτε θελήσω. Και με τον τρόπο που βλέπω εγώ τα πράγματα, ολόκληρη η θεραπεία και η αποκατάστασή μου προήρθε από εκεί. Νιώθω σαν να υπάρχει ένα φωτεινό εσωτερικό σπίτι που είναι απόλυτα σταθερό κι ακλόνητο.
Στην πραγματικότητα υπήρξε μόνο ένα πράγμα που χρειάστηκε να αλλάξω για να συμβεί το θαύμα της θεραπείας:
Κάθε φορά που κάτι δυσάρεστο ερχόταν στο μυαλό μου, επέλεγα να είμαι ευτυχισμένος και υγιής. Είτε επρόκειτο για ένα αίσθημα ενοχής ή θυμού είτε για ένα αίσθημα φόβου ή πόνου, ήμουν αποφασισμένος γι’ αυτό.
Έτσι, κάθε φορά που νιώθω ότι κινδυνεύω να υποτροπιάσω, το θεωρώ ως άλλη μία ευκαιρία να επιστρέψω σε εκείνο το εσωτερικό φωτεινό σπίτι και να αναζωογονηθώ.
Στην πραγματικότητα το μυαλό μας είναι υπεύθυνο για τον τρόπο διαμόρφωσης της ζωής μας. Κάθε εμπειρία – καλή ή κακή – είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά αυτά που μπορούμε να μάθουμε από τη στάση που υιοθετήσαμε. Και αν η εικόνα που βλέπουμε σε αυτόν τον καθρέφτη δεν ταιριάζει στις επιθυμίες μας, πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τη στάση μας για να συμβεί κάτι καλό.
Όταν διώξουμε τις αρνητικές σκέψεις μας για όλα, το παντοτινό καλό που κρύβεται πίσω από όλα τα πράγματα τελικά θα λάμψει και θα μας δείξει ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε και θα μας οδηγήσει σε ένα αίσθημα ολοένα και μεγαλύτερης ευγνωμοσύνης, κατανόησης και υγείας.
Η ευτυχία δεν είναι μια φευγαλέα ευκαιρία, είναι απόφαση!
Ο Αϊνστάιν το έθεσε ως εξής:
Τα πάντα είναι ενέργεια και μόνο αυτή υπάρχει.
Ταιριάξτε τη συχνότητα της πραγματικότητας που θέλετε να ζήσετε και τότε θα μπορέσετε να τη ζήσετε.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Αυτό δεν είναι φιλοσοφία. Αυτό είναι φυσική νομοτέλεια.
Μπορείτε να αναζητήσετε και να δείτε πληθώρα βίντεο του Christof Engen, στα γερμανικά, κάνοντας μια απλή αναζήτηση στην Google με τις λέξεις κλειδιά:
Επιμέλεια/Μετάφραση: Σωτηρία Κακαγιά
Πηγή: enallaktikidrasi.com
0 Σχόλια