Γράφει η ψυχολόγος Άρτεμις Βαμβουνάκη.
Είναι εκείνοι οι άγνωστοι γνωστοί που συναντήθηκες σε ανύποπτη στιγμή. Θυμάσαι αρχικά πως σε πλησίασαν δειλά κι ανταλλάξατε κανά δυο κουβέντες. Κι ύστερα συναντιόσασταν συχνότερα και γελούσατε μαζί, κι έπειτα καταλάβατε πως σκεφτόσασταν το ίδιο και ξεκαρδιζόσασταν για τα ίδια αστεία. Ήταν σαν κάτι να σας ένωνε, κάτι ανεξήγητο και πρωτόγνωρο, κάτι τόσο διαφορετικό μα και συνάμα υπέροχο.
Φίλοι λαμπεροί, φίλοι που ήρθαν για να φωτίσουν το δρόμο σου,  με μια σπίθα στα μάτια και μια γεμάτη από αγάπη καρδιά. Φίλοι φωτεινά αστέρια, με μια ζεστή κουβέντα για σένα και ένα διαπεραστικό βλέμμα που μαγνητίζει, γεμάτο συμπάθεια, αλλιώτικο από όλα τα άλλα που έχεις δει. Έπειτα φωτίστηκαν οι δρόμοι σας γιατί εκείνοι οι ξένοι  μεταμορφώθηκαν σε δικούς σου ανθρώπους, που ήρθαν για να μείνουν στη ζωή σου. Δεν έμειναν απλοί θεατές μα παίζουν πια καθοριστικό ρόλο στο δρόμο σου. Εμφανίστηκαν για να λάμψουν με αγάπη και ειλικρίνεια το δικό σου κόσμο.
Φίλοι που και εσύ τους  κράτησες μέσα στη καρδιά σου , αγκάλιασες με τρυφερότητα την ύπαρξή τους όλη γιατί  αναγνωρίζεις την καλοσύνη και την αγνότητα στη ψυχή τους. Γιατί μπορείς και το διαισθάνεσαι , γιατί το ένστικτό σου δε σε ξεγελά πια.
Φίλοι που ήρθαν για να φωτίσουν το δρόμο σου. Ακόμα κι αν δεν τους βλέπεις συχνά κατέχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά σου. Εξάλλου λένε, ότι όταν δυο ψυχές αντικρίσουν ένα αστέρι να πέφτει, σφραγίζονται οι ψυχές  τους αιώνια.

πηγή: anapnoes.gr