Ένας καθημερινός αγώνας δρόμου η ζωή σου. Κι συναγωνίζεσαι με τις αντοχές σου. Αυτές είναι που πρέπει πολλές φορές να ξεπεράσεις κι όχι τους άλλους που τρέχουν δίπλα σου. Αυτό που σε νοιάζει είναι να προλάβεις να φτάσεις μέχρι το τέλος της μέρας στο τέρμα που σου έχουν επιβάλει οι σημερινές συνθήκες.
Να προλάβεις να φέρεις σε πέρας όσα πιο πολλά μπορείς. Δεύτερες και τρίτες δουλειές καμιά φορά για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στην οικονομική θηλιά που σε σφίγγει, υποχρεώσεις με τα παιδιά σου, προβλήματα και προβληματισμοί. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Και προσπαθείς – ευτυχώς!- να ξεκλέψεις λίγο χρόνο για να πάρεις μια τζούρα συναισθήματος και για σένα.
Γιατί αν κάτι σε κρατάει όρθιο και σου δίνει ενέργεια για την άλλη μέρα είναι αυτές οι μικρές τζούρες που μοιράζεσαι. Γι’ αυτό και τις διεκδικείς. Σου τις χρωστάς, βρε αδελφέ, πώς να το κάνουμε. Έτσι κι αλλιώς τρέχεις για να συντηρηθείς. Προκοπή δε θα κάνεις και το ξέρεις. Βάζεις το κεφάλι σου στον ντορβά, όπως λέει ο σοφός λαός, κι όσο αντέξεις.
Να φροντίζεις μονάχα τις στιγμές σου. Κοίτα να μην είναι κάλπικες, γιατί μπορεί να απογοητευτείς και να σε γονατίσουν. Έχεις ανάγκη από στιγμές με ανθρώπους που γνωρίζουν και σέβονται τον σταυρό που κουβαλάς. Για να μπορούν να δείχνουν κατανόηση όταν δεν είσαι στα καλά σου, αλλά και να κάνουν ό,τι μπορούν για να χαράξουν ένα χαμόγελο στα χείλη σου για κατευόδιο.
Και να εύχεσαι να έχεις την υγειά σου, εσύ και οι άνθρωποι που αγαπάς. Αυτά τα δυο έχεις ανάγκη. Υγεία και ουσιαστικές στιγμές. Αυτά αξίζει να κουβαλάς μέσα στο δισάκι σου στον αγώνα δρόμου που σε περιμένει την επόμενη μέρα. Κι ένα χαμόγελο στ’ αυτί αντί για ένα τσιγάρο. Έτσι, σε πείσμα της ζωής και των ανθρώπων…
Της Γεωργίας Ανδριώτου
πηγή: anapnoes.gr
0 Σχόλια