Αυτά τα Χριστούγεννα θυμηθείτε:

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι…και δεν το επέλεξαν αυτοί…
Όχι όλοι τουλάχιστον!
Κάποιους τους επέλεξε η μοναξιά.
Ίσως γιατί βρήκε αυτό το “κάτι” το απόκοσμο στο βλέμμα τους,
στους κυρτούς ώμους τους, στη βαριά περπατησιά τους.
Κι ήρθε σαν απρόσκλητος επισκέπτης και έγινε συγκάτοικός τους.
Ντύθηκε μοίρα τους κι έγινε η πιο πιστή τους φίλη!
Δε ρώτησε αν τη θέλουν! Δε νοιάζεται που τη φοβούνται…
Δε τους εγκαταλείπει κι ας τη μισούν!
Επιμένει πεισματικά να τους επισκέπτεται κάθε βράδυ με τρομακτική συνέπεια…

Δεν την αντέχουν όλοι οι άνθρωποι τη μοναξιά!
Δεν είναι επιλογή τους…ότι κι αν λένε.
Είναι σκληρή, ανελέητη, τρώει τα σωθικά.
Λαβώνει με σκέψεις κοφτερές, με αναμνήσεις που πονούν, με ερωτηματικά που δεν απαντήθηκαν στην ώρα τους κι ίσως να μην απαντηθούν και ποτέ!
Φέρνει σκοτάδι πυκνό στη ψυχή, θλίψη στα μάτια, οκνηρία στο σώμα, πίκρα στα χείλη, αφυδατώνει κάθε ίχνος ελπίδας…
Απορροφά κάθε αντίσταση, μεταγγίζεται σε κάθε κύτταρο και καθηλώνει.
Αλλοιώνει τους ανθρώπους!
Τους αγριεύει! Τους δίνει μια όψη απόμακρη! Τρομακτική!
Τους κάνει αδύναμους κι ανήμπορους να τη νικήσουν.
Όσο κι αν κλείνουν τα μάτια με την ελπίδα όταν τ’ ανοίξουν να μην είναι εκεί…αυτή κάθεται θρονιασμένη δίπλα τους, τους κοιτά αγέρωχη,  τους γελά ειρωνικά και τους δικάζει…
Κυρίως για τα λάθη τους!
Γι’ αυτά που δεν βρήκαν κουράγιο να διορθώσουν όταν το μετάνιωσαν.
Γι’ αυτά που δεν μετάνιωσαν! γιατί δε τους άφησε ο εγωισμός τους.
Για όσα μετάνιωσαν και δε γίνονταν να διορθώσουν.
Πολλά τα λάθη…Λίγη η ζωή!
Τιμωρός η μοναξιά απ’ αυτήν την ζωή μέχρι την άλλη…

Και δεν αντέχεται η αναθεματισμένη. Δε πολεμιέται!
Τα μάτια κουράζονται να μένουν καρφωμένα σε πόρτες που δεν ανοίγουν…
Τ’ αυτιά συνηθίζουν τις σιωπές…
Τα χέρια παραδίνονται κι αλλοιώνονται οι χτύποι της καρδιάς.
Δικασμένοι άνθρωποι, μονάχοι.
Έρημοι ανάμεσα στους πολλούς.
Ξένοι ανάμεσα στους δικούς τους.
Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας!
Άνθρωποι δικοί μας…μα τόσο ξένοι, τελικά.

Άνθρωποι που «ήταν εκεί» για τους άλλους και γι’ αυτούς τώρα κανείς!
Άνθρωποι μόνοι! Απογοητευμένοι! Απελπισμένοι! Ανυπεράσπιστοι!
Που αναρωτιούνται τι να γίναν οι άνθρωποι που περίμεναν να τους νοιαστούν…
Που να χάθηκαν;
Σε ποια λαίλαπα παρασύρθηκαν και δε τους αγγίζει η ανθρώπινη δυστυχία που σακατεύει ζωές στη διπλανή τους πόρτα;
Γιατί ν’ αποξενώνονται οι άνθρωποι, γιατί;
Είναι δυσβάσταχτη η μοναξιά αφού.
Δε ξορκίζεται με δάκρυα.
Δεν τρομάζει με ουρλιαχτά.
Δε γελιέται με σιωπές.

Πόση απογοήτευση! Πόση θλίψη! Πόσο πόνο! Πόσο θυμό! μπορεί να χωρέσει μια άδεια αγκαλιά;
Με πόση αξιοπρέπεια μπορεί να οπλιστεί ένας άνθρωπος μόνος για να μην ικετέψει για λίγη παρέα;
Με πόση αντοχή για ν’ αντέξει τη σκληράδα της;
Με πόση υπομονή για να υπομένει αυτό τον καθημερινό θάνατο, τον αργό και άδικο.

Αν  συναντήσετε έναν άνθρωπο μονάχο, που κουβαλά ένα χαμόγελο πικρό στα χείλη, μια θλίψη στα μάτια και μια μοναξιά στην καρδιά…
Μη  προσπεράσετε απλά…
Απλώστε του το χέρι. Χαρίστε του δυο κουβέντες.
Δώστε του λίγη σημασία. Δείξτε λίγη ανθρωπιά…
Αυτά του λείπουν τις ατελείωτες ώρες που τον μαστιγώνει η μοναξιά.
Ίσως να είστε η τελευταία του ελπίδα…
Ο τελευταίος άνθρωπος δίπλα του.

Και μη ξεχάστε «να θυμηθείτε»  μέσα στο χαρούμενο κλίμα των ημερών…
Οι άνθρωποι νιώθουν πιο έντονο τον πόνο της μοναξιάς τις γιορτινές ημέρες, τις νύχτες ακόμη πιο πολύ.

Η μοναξιά τους τριβελίζει και τους πληγώνει κατάστηθα και ανεπανόρθωτα,
γιατί ξέρουν ότι «μαζεύονται» κι αγαπιούνται  οι άνθρωποι και γιορτάζουν μαζί!

Νοσταλγούν τις δικές τους καλές μέρες με τα γεμάτα γιορτινά τραπέζια και τα ευτυχισμένα γελαστά πρόσωπα γύρω απ’ αυτά.
Αυτά τα πρόσωπα που τώρα λείπουν.
Δεν έχουν και τόση σημασία οι λόγοι. Σημασία έχει η Απουσία.
Τα άδεια σπίτια. Τα μουντά. Τα αστόλιστα. Τα σκοτεινά. Τα κρύα.
Η αδειανή ψυχή τους που αποζητά λίγη προσοχή, κάποιος να τους θυμηθεί.
Πονάει πιο πολύ η μοναξιά αν φωτιστεί απ’ τα χιλιάδες λαμπιόνια, κι αν φτάσουν στ’ αυτιά της οι χαρούμενες φωνές απ’ τις διπλανές πόρτες.

Το πραγματικό Πνεύμα των Χριστουγέννων, είναι η Αγάπη, το νοιάξιμο προς τον συνάνθρωπο.

 Αυτές τις γιορτές μη ξεχάσετε τους δικούς σας -που αφήσατε ή επέλεξαν οι ίδιοι να γίνουν «ξένοι»,-   βυθισμένους στη μοναξιά τους.

Χτυπήστε το κουδούνι και χαρίστε τους μια ζεστή αγκαλιά.

Λίγα λόγια ενθαρρυντικά, παρηγορητικά, βάλσαμο στη καρδούλα τους.
Υποσχεθείτε να «είστε εκεί» γι’ αυτούς και φροντίστε να είστε! Σε ότι χρειαστούν.
Δε θα χρειαστούν πολλά! Η παρουσία σας θα τους αρκεί.

Φέτος φτιάξτε τα πιο χαρούμενα Χριστούγεννα για τους ανθρώπους σας με την ουσιαστική παρουσία σας και  φυλάξτε τα χαμόγελά τους στο πιο βαθύ μέρος της καρδιάς σας για πάντα!
Εκεί που κρατάτε τα πιο Ακριβά κι Ανεκτίμητα της ζωής σας.

Χρόνια Πολλά με Αγάπη! Χαρούμενα Χριστούγεννα για όλους!



πηγή: αναπνοές