Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Χριστούγεννα. Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, στολισμένα δέντρα, υπέροχες μουσικές και παντού φωτάκια. Δρόμοι ολόφωτοι από πάνω μέχρι κάτω να φέρνουν τον νυχτερινό ουρανό λίγο πιο κοντά μας. Κρύο και ατμόσφαιρα γιορτινή, άνθρωποι χαρούμενοι να κάνουν βόλτες στα μαγαζιά πιασμένοι χέρι χέρι.

Και κάπου εκεί, σε μια γωνιά βλέπεις ένα παιδάκι, έναν κύριο, μία κοπέλα, να τρέμουν από το κρύο κουρνιασμένοι σε κάποια εσοχή μιας παλιάς πολυκατοικίας μήπως και ζεσταθούν, μήπως και κόψει λίγο το κρύο ο τοίχος του κτιρίου. Άνθρωποι περνάνε κατά δεκάδες από μπροστά τους χαμογελαστοί μα κανείς δεν γυρίζει να κοιτάξει. Μην χαλάσει η όμορφη ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων που έχουν στο μυαλό τους.

Εκείνοι άλλωστε έχουν ένα σπίτι να γυρίσουν, ένα τζάκι να κουρνιάσουν, μια κουβέρτα να τυλιχτούν, έναν άνθρωπο στην τελική να τους προσέξει αν κρυώσουν, τι τους νοιάζει;
Πότε αλήθεια πάψαμε να είμαστε άνθρωποι;
Από πότε περνάμε μπροστά από κάποιον που έχει ανάγκη και δεν μας καίγεται καρφάκι;
Πότε γίναμε τόσο εγωιστές;
Πάμε κάνουμε τα ψώνια μας, παίρνουμε τα δώρα μας, γελάμε και τραγουδάμε την ίδια στιγμή που ακριβώς δίπλα μας στον δρόμο άνθρωποι υποφέρουν.
Μιλάμε για το πνεύμα των Χριστουγέννων και την αγάπη, την ομόνοια και την συμπαράσταση στον άνθρωπο δίπλα μας, μα είναι όλα λόγια. Δεν γίνεται τίποτα πράξη από όσα λέμε.

Λόγια. Λόγια και μπόλικη υποκρισία.

Κρίμα τους ανθρώπους, θα ακούσεις να λένε, μα κανείς δεν θα κάνει κίνηση να πάει λίγο φαγητό, να δώσει ένα ζευγάρι κάλτσες, ένα περισσευούμενο πουλόβερ, κάτι τέλος πάντων που θα μπορέσει να απαλύνει τον πόνο και την στεναχώρια αυτών των ανθρώπων. Κάτι που θα ζεστάνει το μέσα τους και θα γλυκάνει λιγάκι την ψυχή τους. Δεν έχουν όλοι να δώσουν χρήματα και ίσως καμιά φορά τα χρήματα να περιττεύουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Σίγουρα όλοι έχουμε όμως ρούχα που δεν φοράμε. Που κάθονται στην ντουλάπα αχρείαστα ενώ κάποιος εκεί έξω τα έχει απόλυτη ανάγκη.
Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να δώσεις, δεν χρειάζεται καν να έχεις πολλά για να δώσεις. Καρδιά χρειάζεσαι. Καρδιά και καλοσύνη μέσα σου. Μα κάπου αυτόν τον καιρό η καλοσύνη χάθηκε. Κάπου ποδοπατήθηκε μαζί με την αλληλεγγύη και την ευσπλαχνία.

Χριστούγεννα λέμε όλοι. Μέρες αγάπης, μέρες χαράς, μέρες μαγικές, μέρες σκληρές για κάποιους..
Ναι. Μαγικές, για εμάς που έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας και ένα πιάτο φαί στο τραπέζι μας. Δεν είναι για όλους μαγικές όμως.
Ας προσπαθήσουμε φέτος τα Χριστούγεννα όλοι μας να κάνουμε αυτές τις μέρες έστω και λίγο μαγικές και για αυτούς τους ανθρώπους εκεί έξω που έχουν ανάγκη. Που δεν ζητάνε τίποτα παραπάνω παρά μόνο λίγη αλληλεγγύη και αγάπη.

Ας δώσουμε όλοι από κάτι φέτος τα Χριστούγεννα. Έτσι για να μην πάει χαμένη και όλη αυτή η “μαγεία” που πλανάται στον αέρα.
Άντε και καλά Χριστούγεννα, ας τα κάνουμε λίγο πιο όμορφα φέτος!


πηγή: loveletters