Πολλοί θα θυμούνται το διήγημα του Κάρολου Ντίκενς, «Χριστουγεννιάτικη ιστορία», όπου ο ήρωάς του Εμπενίζερ Σκρουτζ μεταμορφώνεται από μισητός κι άκαρδος γέρος, σ' ένα ευγενικό κι αξιαγάπητο πλάσμα, μέσα σε μια νύχτα. Το μήνυμα τούτου του πολυαγαπημένου διηγήματος κι άλλων παρόμοιων, που περνούν από γενιά σε γενιά, είναι η διαχρονική αξία της ζωής που μεταμορφώνεται από την αγάπη.

Οι περισσότεροι από μας, ωστόσο, αποκλείοντας την επίσκεψη κάποιου αγαθού φαντάσματος, πρέπει να γίνουμε οικοδόμοι της αλλαγής μας και να αποδεχτούμε το γεγονός, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί μέσα σε μια νύχτα.

Ας αρχίσουμε να οικοδομούμε την αλλαγή, έστω κι αν πρέπει να ξεκινήσουμε απ' το Α. Το σπουδαιότερο είναι ν' αρχίσουμε τώρα. Κάθε νέα στιγμή αγάπης που ζούμε και μαθαίνουμε, μας φέρνει όλο και περισσότερες τέτοιες στιγμές και, στιγμή τη στιγμή, θα κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο, τόσο για τους εαυτούς μας, όσο και για όσους συναναστρεφόμαστε.

Έμαθα εδώ και πολύ καιρό, πόσο έντονη είναι η απογοήτευση που νιώθουμε από τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Το μάθημα έχει μείνει βαθιά μέσα μου. Το πήρα κάποια Χριστούγεννα, όταν ήμουν έφηβος. Θυμάμαι την ξαφνική εμφάνιση, κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο του σπιτιού μας, του πιο μεγάλου δώρου που θα μπορούσα να φανταστώ. Ήταν ένα πακέτο, τουλάχιστο τριάντα πόντους ψηλότερο από μένα και διπλάσιο σε βάρος. Και — θαύμα θαυμάτων — είχε πάνω γραμμένο τ' όνομά μου.

Δυο ολόκληρες βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, το δώρο αυτό ορθωνόταν πάνω απ' όλα τ' άλλα και αντιστεκόταν στις μάταιες συμβατικές μου προσπάθειες, να μάθω το περιεχόμενό του πριν την ώρα του.

Αυτές οι δυο βδομάδες μού φάνηκαν αιωνιότητα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο. Φανταζόμουν χιλιάδες πράγματα. Εξαιτίας των διαστάσεων και του μυστηρίου του, το δώρο αυτό δημιουργούσε γύρω του μια ατμόσφαιρα μαγείας.

Όταν πια έφτασε η μεγάλη μέρα, η οικογένεια συγκεντρώθηκε για τη γιορτή. Το γεγονός της ημέρας ήταν το άνοιγμα του δώρου μου. Πόσες φορές, μέσα στις δυο αυτές βδομάδες που πέρασαν, είχα ονειρευτεί τούτη τη στιγμή! Αλλά από τη στιγμή κιόλας που τ' άνοιγα, θυμάμαι ότι ένιωσα μια αόριστη αίσθηση απογοήτευσης. Το Μέγα Μυστήριο ετοιμαζόταν να πάρει τέλος και δεν θα μπορούσα πια να κάνω όλα αυτά τα γοητευτικά όνειρα.

Ήταν ένα γραφείο χειροποίητο, που είχε φτιάξει ο θείος μου ο Λιούις με πολύ μεράκι. Ήταν σίγουρα πολύ όμορφο και ιδιαίτερα χρήσιμο. Αλλά, εκείνη τη στιγμή, τίποτα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μου. Δεν θα μπορούσα να πω, τι ακριβώς περίμενα. Ωστόσο, αυτή η απογοήτευση, μου έδωσε ένα μάθημα για όλη τη ζωή μου.

Ο Βούδας έγραψε κάποτε:

«Όταν πάψουμε να προσδοκούμε, θα τα έχουμε όλα». Αν δεν περιμένουμε τίποτα, μας ευχαριστεί το καθετί. Όταν, όμως, έχουμε προσδοκίες, άσχετα με το πόσες απ' αυτές ικανοποιούνται, έχουμε την τάση να προσδοκούμε όλο και περισσότερα. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι όλοι θα μας αγαπούν, αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα το κάνουν κιόλας. Συνειδητοποιώντας το, απελευθερώνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους από την υποχρέωση να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες μας. Οι άνθρωποι που λένε, «Πρέπει να μ' αγαπάς, είμαι η γυναίκα σου, ο άντρας σου, η μητέρα σου, ο αδερφός σου, ο εραστής σου κτλ», ξεχνούν ότι η αγάπη προσφέρεται μόνον ελεύθερα. Άσχετα με το πόσο πολύ την απαιτούμε» θα 'ρθει μόνον όταν προσφερθεί ελεύθερα.


Λεό  Μπουσκάλια - Λεωφορείο 9 για τον παράδεισο


επιμέλεια Καλλιόπη Παπαμιχαήλ
πηγή: THE CLOWN