Γράφει η Χαρά Κουλοπούλου
Μα έπειτα παίρνοντας δύναμη από τους φακέλους στα χέρια μου πλησιάζω τον γκισέ, προσπερνώ τα αδιάφορα βλέμματα και ρωτώ αποφασιστικά σαν να μιλούσα για κάτι συνηθισμένο και αντάξιο των ημερών μου. Το γραμματοκιβώτιο για τα γράμματα προς τον Άη Βασίλη πού είναι; Και ξαφνικά η μονότονη παραμονή τους στο ταχυδρομείο διαταράσσεται. Νιώθω βλέμματα να στρέφονται πάνω μου, νιώθω την έκπληξη, την απορία τους. Η υπάλληλος με κοιτά και μεταμορφώνεται. Σαν να ξύπνησε από κάποιο όνειρο, από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς της, μου χαμογελά και μου υποδεικνύει τη διαδικασία. Το κοινό που με παρακολουθούσε αναμένει την επόμενη σκηνή. Ωραία σας αφήνω τα γράμματα των παιδιών μου από το σχολείο. Ευχαριστώ! Παράξενες γκριμάτσες, σκουντήματα, χαμογελάκια, σαν να φωτίστηκαν για λίγο τα πρόσωπά τους. Σαν να τα διαπέρασε για λίγο η μαγεία των Χριστουγέννων, σαν να τους άγγιξε για λίγο η παιδική αθωότητα.
Υπάρχει ο Άη Βασίλης; Τα πιο μικρά σου απαντούν αποφασιστικά και με σιγουριά. Τα πιο μεγάλα με ύφος απογοήτευσης απαντούν αρνητικά με ένα μικρό διάφανο ερωτηματικό και την ελπίδα στο βλέμμα τους και αυτά που πλέον γνωρίζουν, με τρόπο που διακρίνεται η πληγή της γνώσης, βιάζονται τα νουθετήσουν όλα τα υπόλοιπα. Κι εγώ μένω να θυμάμαι τη δική μου εμπειρία. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς κάποιο άλλο παιδάκι με έπεισε για την ταυτότητα του Άη Βασίλη. Θυμάμαι όμως έντονα κάποια Χριστούγεννα που ένιωσα βαθιά την ύπαρξή του.
Όπως κάθε χρόνο οι γονείς και οι παππούδες μου αναλάμβαναν ρόλους στη σκηνοθετημένη εμφάνιση του αγαπημένου άγιου. Συνωμοτούσαν και προετοίμαζαν το έδαφος για την άφιξή του. Έτσι κι εκείνη τη χρονιά, ακούστηκαν τα καμπανάκια του Άη Βασίλη και εγώ με την αδερφή μου τρέχαμε απ' άκρη σ' άκρη του σπιτιού για να βρούμε τα δώρα. Τότε, σύμφωνα με το σχέδιο, κάποιος μας πρότεινε να ψάξουμε και στη βεράντα. Κι εκεί ήταν που έγινε το θαύμα. Δυο μικρά παιδιά με λαχτάρα που ξεχείλιζε το μπόι τους αντίκρισαν δύο όμορφα ποδήλατα παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, συνωμοτώντας με τους γονείς μου και το σύμπαν, η τύχη, ο Άη Βασίλης ο ίδιος, ένα αεροπλάνο πέρασε από πάνω μας, από εκείνα που φανερώνουν μόνο τα φωτάκια τους στο πέρασμά τους από το νυχτερινό ουρανό. Και ήταν αυτό που επισφράγισε στα παιδικά μας μάτια ότι ο Άη Βασίλης υπάρχει. Το παιδικό μυαλό δε θέλει ατράνταχτα πειστήρια και αποδείξεις. Η πίστη είναι ήδη δυνατή, η φαντασία κατακλύζει και η αθωότητα παντρεύει το όνειρο με την πραγματικότητα φτιάχνοντας το πιο γλυκό παραμύθι. Τα δυο μικρά κοριτσάκια, λοιπόν, στη θέαση του αδύνατου, άρχισαν να χοροπηδούν με υπερφυσική λες ορμή, να χαιρετούν και να ευχαριστούν τον αγαπημένο τους άγιο που πέρασε μόλις με το έλκηθρό του. Εκείνη τη βραδιά δεν ξέρω αν ήταν μεγαλύτερη η χαρά και η συγκίνηση των μικρών κοριτσιών ή των δικών τους ανθρώπων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνη η βραδιά έμεινε χαραγμένη στο μυαλό όλων.
Γιατί μπορεί τα Χριστούγεννα να νομίζουν όλοι πως είναι μια εμπορευματοποιημένη γιορτή ντυμένη με αγνές προδιαθέσεις, αλλά σε εμένα αυτό που έμεινε δεν ήταν ούτε το ακριβό ποδήλατο ούτε ο φανταχτερός φιόγκος. Σε μένα έμεινε ο ενθουσιασμός και η χαρά της διαπίστωσης ότι αυτό το παραμυθικό πρόσωπο πέρασε από την πόρτα μου και το χαιρέτησα από μακριά. Έμεινε αυτή η γλυκιά ανάμνηση που μοιράστηκα με την οικογένειά μου και με ακολούθησε στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν τα Χριστούγεννα γιορτάζονται λάθος, αν αποτελούν πηγή εκμετάλλευσης από πολυεθνικές ή αν η πραγματική τους σημασία και αξία έχει χαθεί. Ξέρω ότι, όπως και καθετί γύρω μας, έτσι και τα Χριστούγεννα έχει την αξία που του δίνει ο καθένας προσωπικά. Το να είσαι δίπλα στα παιδιά αυτές τις μέρες ίσως σε βοηθήσει να δεις και συ τα φωτάκια από το έλκηθρο του Άη Βασίλη στον ουρανό και μπορέσεις να βουτήξεις λίγο στη μαγεία του να δίνεις, να γελάς, να χαίρεσαι. Άλλωστε όπως διάβασα κάποτε η μαγεία των Χριστουγέννων είναι η ευκαιρία να απευθύνεις κάπου ευχές και η ελπίδα ότι αυτές θα πραγματοποιηθούν.
πηγή: THE CLOWN
0 Σχόλια