Είναι πολύ πρωί. Γύρω στις 6 ήταν νομίζω. Περπατάω μόνη μου σε ένα στενό ανατολικά της Θεσσαλονίκης. Ακούω μία πολύ δυνατή φωνή. Συνεχίζω, προχωρώ χωρίς να δώσω σημασία. Ξανά η ίδια δυνατή φωνή τρυπάει το κεφάλι μου. ‘‘Αφήστε με ήσυχο’’, ‘‘αφήστε με να ζήσω, μπορώ’’. Για λίγο τρόμαξα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω καθώς δεν υπήρχε κανείς στο οπτικό μου πεδίο. Δε μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Καθώς συνέχιζα να περπατάω διακρίνω ανάμεσα από δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα δύο ανθρώπους. Ένας κύριος υψηλού αναστήματος γύρω στα 50 και ένας άλλο κύριος γύρω στα 40 καθισμένος σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.

Προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Δε σας κρύβω ότι είχα τρομάξει λιγάκι από τις δυνατές φωνές. Βλέπω τον άνθρωπο που καθόταν στο αμαξίδιό του να κλαίει σπαρακτικά και να φωνάζει ‘‘Δε χρειάζομαι τη βοήθεια σου. Δεν θέλω τον οίκτο κανενός. Τον σεβασμό σου δείξε μου. Όπως σέβεσαι τον εαυτό σου και δεν κυκλοφορείς γυμνός, προσπάθησε να σεβαστείς και εμένα. Είμαι κανονικός άνθρωπος, αφήστε με να ζήσω ελεύθερος. Δεν ζήτησα τη βοήθειά σου, το σεβασμό σου θέλω”.

Ο άλλος κύριος σαστισμένος του εξηγούσε πως είχε μία δουλειά και δεν θα άφηνε για πολλή ώρα το αμάξι του παρκαρισμένο μπροστά στη ράμπα. Αυτό το γεγονός με προβλημάτισε αρκετά για αυτό και θέλησα να μοιραστώ αυτή μου την ανησυχία μαζί σας. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτός ο άνθρωπος είχε θυμώσει τόσο με το συγκεκριμένο περιστατικό ή αν αυτό ήταν ένα γενικό ξέσπασα αγανάκτησης που τον βασάνιζε μέσα του.

Οι άνθρωποι με οποιουδήποτε είδους αναπηρία, είτε είναι εκ γενετής είτε έχει προέλθει μετέπειτα και κατά τη διάρκεια της ζωής τους δεν θα έπρεπε να στιγματίζονται αλλά να προστατεύονται από το κράτος και να μπορούν να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται μια φυσιολογική ζωή.

Αυτό καταρχάς ξεκινά από την εκπαίδευση που παρέχει το κράτος στα παιδιά του. Από το σεβασμό που τους μαθαίνει να δείχνουν στο συνάνθρωπο. Τον σεβασμό στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Να αγαπάνε και να δέχονται τους άλλους όπως ακριβώς είναι. Με τη διαφορετικότητα που έχουν. Είναι και αυτό μέρος της εκπαίδευσης, το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Γιατί το κράτος μαζεύει όλα αυτά τα παιδιά σε ειδικά σχολεία; Γιατί τα αποκόβει από τους υπόλοιπους συνομήλικούς τους; Οι άνθρωποι δεν είναι άψυχα όντα για να κατηγοριοποιούνται με αυτό τον τρόπο. Σίγουρα με τις κατάλληλες δομές όλα τα σχολεία μπορούν να υποδεχτούν όλα τα παιδιά. Δεν χρειάζεται πολύ κόπο, παρά μόνο θέληση.

Γιατί να παρκάρεις μπροστά από μία ράμπα; Αν είναι θέμα απροσεξίας σίγουρα δεν σου αξίζει το δίπλωμα που έχεις. Αν χρησιμοποιείς στο μυαλό σου τη δικαιολογία ότι βιάζεσαι και δεν βρίσκεις Parking, το παρκάρεις για λίγο, τότε σκέψου καλύτερα πώς θα ήταν αν βιαζόσουν και κάποιος σου έκλεινε εντελώς το δρόμο. Γιατί να πιάσεις μία θέση ανάπηρου σε κάποιο μέσον μεταφοράς, ενώ για σένα είναι πιο εύκολο να παραμείνεις όρθιος; Γιατί να χρησιμοποιήσεις τις τουαλέτες που είναι ειδικά σχεδιασμένες για άτομα με αναπηρία;

Υπάρχουν και για σένα τουαλέτες και πίστεψέ με είναι πολύ περισσότερες. Και δεν πιστεύω ότι συναντάς πάντα τόσο μεγάλη αναμονή που δεν μπορείς να την υπομείνεις. Η αδιαφορία για τους άλλους είναι στην ουσία αδιαφορία για εμάς τους ίδιους, διότι και εμείς μέρος του όλου είμαστε.

Σε αυτούς τους σιωπηρούς καιρούς σίγουρα είναι πολύ όμορφο να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου όταν σε έχει ανάγκη. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μία ιδιαιτερότητα, αυτό δεν σταματάει να τους κάνει ανθρώπους. Ο αλληλοσεβασμός και η ανθρωπιά είναι βασικά στοιχεία για την ένωση του διαλυμένου παζλ της κοινωνίας. Η λογική σε κάνει να διαφέρεις από τα υπόλοιπα όντα. Σκέψου λογικά και σεβάσου τον συνάνθρωπό σου. Άκου αυτό που πραγματικά χρειάζεται από εσένα. Ας δώσουμε ένα τέλος στη συναισθηματική μας αναπηρία.

«Πόσο υπέροχο είναι που κανένας δεν χρειάζεται να περιμένει ούτε μία στιγμή πριν αρχίσει να βελτιώνει τον κόσμο».
ΑΝΝΑ ΦΡΑΝΚ




πηγή: inzone - newsitamea