Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Να γελάς τις στιγμές που όλοι θα περιμένουν να πέσεις. 
Να κλαις όταν το νιώθει η ψυχή σου και να μην ντρέπεσαι για τα δάκριά σου.
Να χορεύεις σε έναν ρυθμό που μόνο εσύ ακούς.
Να χαλάς χατήρια, όταν σε περιμένουν να βυθιστείς.. και να χάνεσαι στα κύματα μέχρι να δυναμώσεις αρκετά και να γυρίσεις.

Να ακούς το ένστικτό σου και να περπατάς στις διαδρομές που θα σε οδηγεί. 
Να απολαμβάνεις το ταξίδι… εκείνο το ταξίδι που θα κάνεις με τον εαυτό σου.
Εκείνο το ταξίδι που δεν θα ξέρεις τον προορισμό του, δεν θα ξέρεις καν πού πας.
Μόνο θα προχωράς κατά κει που θα σε πηγαίνει το ένστικτό σου.
Πίσω σου θα έχεις αφήσει γνωστούς κι αγνώστους και η χαλασμένη πυξίδα σου θα είναι στραμμένη πάντα σε ένα λιμάνι που δεν θα το βρεις ποτέ.

Σε μια Ιθάκη που χάθηκε από τον χάρτη. 
Σε ένα μέρος που οι ξένοι θα ξέρουν να σου πουν ποιος είσαι και τι κρύβεις μέσα σου.
Εκείνοι που σε εσένα θα μπορέσουν να δουν τις αλήθειες που εσύ αγνοείς.
Στα μάτια τους θα δεις τον ξεχασμένο εαυτό τους και θα ξαναπιάσεις το νήμα από την αρχή.

Γνωστή ανάμεσα σε αγνώστους… 
Και πού ξέρεις.. μπορεί εκεί, με μια χαλασμένη πυξίδα στα χέρια και το ένστικτο για συνοδηγό.. να βρεις ένα λιμάνι..



πηγή: LoveLetters