Ο πόνος για κάθε άνθρωπο είναι ένα σημάδι οδύνης, το οποίο ναι μεν δρα προειδοποιητικά για μια παθολογική κατάσταση, αλλά τις περισσότερες φορές τον οδηγεί σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, ιδιαίτερα όταν δεν αντιμετωπίζεται εγκαίρως.
Στην σκλήρυνση κατά πλάκας, δυστυχώς, έχουμε σωρεία μορφών πόνου, που εμφανίζονται πολυτοπικά (γενικευμένα), μονοτοπικά ή ακόμη, και κατά φαντασία. Έχουμε τους χρόνιους μυοσκελετικούς πόνους, που προκύπτουν από την συμπτωματολογία της σκλήρυνσης κατά πλάκας, λόγω της αφύσικης στάσης του σώματος ή της καταπόνησης. Υπάρχουν, βέβαια, και οι χρόνιοι πόνοι κεντρικής αιτιολογίας, που προέρχονται από την αυξημένη σπαστικότητα και συνοδεύονται από παραισθησίες και αδυναμία των άκρων. Αυτό το βρίσκουμε σε χρόνια κατάκοιτους ασθενείς, με αδυναμία περιστροφής στην κλίνη, ορθόστασης και σωστής κάμψης των άκρων.
Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για τους ασθενείς της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι οι οξείς πόνοι, που παρουσιάζονται εντελώς ξαφνικά, με ή χωρίς αίτιο, π.χ.: ανύψωση ή μείωση της θερμοκρασίας, έντονο φως ή θόρυβος. Πρόκειται για τους κάθε είδους πονοκεφάλους, αυχενικά σύνδρομα και κυρίως, νευραλγίες του τριδύμου.
Οι τελευταίες είναι ιδιαίτερα επώδυνες, διότι είναι απόρροια κεντρικής αιτιολογίας και πολλές φορές εμφανίζουν επιληπτικό χαρακτήρα, απότομη εμφάνιση και υποχώρηση ή επιδείνωση με κίνηση της σιαγόνας. Ιδιαίτερα αυτοί οι τελευταίοι χρειάζονται μεγάλη προσοχή, μακροχρόνια αγωγή, μη έκθεση σε ρεύματα, όχι κρυώματα κτλ.
0 Σχόλια