Όταν τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας γονατίζουν ψυχολογικά και εξευτελίζουν ασθενείς και συνοδούς. Μια επιστολή προς την υπουργό Εργασίας για τον Γολγοθά που ανεβαίνουν όσοι προσέρχονται στα αρμόδια κέντρα ώστε να τους πιστοποιήσουν τον βαθμό αναπηρίας τους.

Η Αργυρώ Γιαννουδάκη απευθύνεται εκ νέου στην υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, με αφορμή το γεγονός ότι τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας, εξοντώνουν ψυχολογικά και εξευτελίζουν ασθενείς και συνοδούς. Με το νέο της γράμμα περιγράφει τη διαδρομή των ασθενών αλλά και όσα δυστυχώς θυμίζει η λαϊκή ρήση “αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη”.

“Κυρία Υπουργέ Εργασίας, επειδή στην πρόσφατη, τυχαία, συνάντηση μας στο Φεστιβάλ Σπούτνικ, όταν έσπευσα να σας ευχαριστήσω και διά ζώσης, μου απαντήσατε με τις δικές σας ευχαριστίες καθώς όπως μου είπατε σας έκανα με την προηγούμενη επιστολή μου να καταλάβετε τι είναι Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (και να αλλάξετε τον νόμο που αφορούσε στις ανίατες ασθένειες), αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να επανέλθω.

Δυστυχώς, αναγκάζομαι να το κάνω, την ώρα που ο πατέρας μου βρίσκεται νοσηλευόμενος στο Γενικό Νοσοκομείο Χανίων, κατάκοιτος και ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί, προκειμένου να σας εξηγήσω τι είναι ΚΕ.Π.Α. ειδικά όταν πάσχεις από ΣΚΠ.

Θα συνεχίσουμε λοιπόν την ιστορία της Έφης από εκεί που την αφήσαμε, με σκοπό όχι να επωφεληθεί ο δικός μου πατέρας, αλλά να πάψουν να εξοντώνονται ψυχολογικά και να εξευτελίζονται οι ασθενείς αλλά και οι συνοδοί τους.

«Σε διάστημα έξι μηνών η Έφη κλήθηκε να περάσει από τα ΚΕ.Π.Α. τρίτη φορά! Η επιτροπή είχε κρίνει ότι το ποσοστό αναπηρίας της στις 10/06/2016 ήταν 82% και φέτος με την πάροδο της διετίας κλήθηκε όπως ορίζει ο νόμος να επανέλθει προκειμένου να αξιολογηθεί εκ νέου από την επιτροπή.

Την εκνεύριζε αφάνταστα η όλη διαδικασία, αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε να την αποφύγει. Θεωρούσε προσβλητικό το γεγονός ότι τρεις γιατροί της ζητούσαν να αποδείξει κάθε φορά ότι δεν είναι ελέφαντας. Άλλοτε ήταν επιθετικοί απέναντι της, άλλοτε προσβλητικοί, άλλοτε ο ένας είχε το ρόλο του καλού «μπάτσου» και άλλοτε ο άλλος αυτόν του κακού.

Και έπειτα αυτές οι ερωτήσεις... «Γράφει εδώ ότι έχετε ακράτεια». Να θες να του απαντήσεις: «όχι ρε φίλε έτσι το 'γραψε ο θεράπων ιατρός μου και την πάνα την φοράω από άποψη γιατί τη βρίσκω πιο σέξι», αλλά να πρέπει να διατηρείς την ψυχραιμία σου και να αυτοεξευτελίζεσαι με καρτερικότητα μπροστά στο «πειθαρχικό».

Ούτε της πέρασε ποτέ από το μυαλό να δώσει «παράσταση», ούτε να παρακαλέσει. Πήγε λοιπόν, στις 17/05/2018 και η επιτροπή αποφάσισε ότι βελτιώθηκε στην υγεία της θεαματικά και ως εκ τούτου το ποσοστό αναπηρίας της μειώθηκε σε 75%, γεγονός που σήμαινε ότι διακόπτονταν το εξωιδρυματικό επίδομα.

Με δεδομένο ότι η κατάσταση της υγείας της είναι συνεχώς επιδεινούμενη από την εμφάνιση της νόσου, ευτυχώς με σχετικά βραδείς ρυθμούς, το πόρισμα της επιτροπής, από την μία την έκανε να γελά και από την άλλη να κλαίει.

Η «μαύρη τρύπα» της κατάθλιψης τη ρούφηξε ξανά και αυτό επηρέασε ραγδαία την κατάσταση της, όπως ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά, που νιώθει ψυχολογική αστάθεια. Έμεινε στο κρεβάτι για τουλάχιστον μία εβδομάδα με τα πόδια της να αδυνατούν να τη στηρίξουν.

Δεν την βοηθούσε ούτε το τετράποδο στήριγμα τύπου «Π», ούτε φυσικά το μπαστούνι που τόσο μισούσε, αφού η αδυναμία και η απώλεια ισορροπίας είχε ως συνέπεια να σωριάζεται στο έδαφος σε κάθε της προσπάθεια να σταθεί όρθια.

Περνώντας οι μέρες αποφάσισε ότι ήταν αστεία η απόφαση της επιτροπής και αποφάσισε να κάνει ένσταση.

Έτσι, στις 26/07/2018 πέρασε εκ νέου από την επιτροπή. Ευτυχώς αυτή τη φορά ήταν ευγενείς και την εξέτασαν λεπτομερώς, όμως αρνήθηκαν να βγάλουν πόρισμα. Της ζητήθηκε να προσκομίσει μία πρόσφατη εξέταση ηλεκτρομυογραφίας κάτω άκρων και να περάσει ξανά από επιτροπή...

Όταν έμαθε τα αποτελέσματα ένιωσε να καταρρέει πραγματικά. Όμως ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να παρουσιαστεί εκ νέου στην επιτροπή για τρίτη φορά σε διάστημα έξι μηνών.

Στις 27/09/2018 παρουσιάστηκε ξανά ενώπιον των Ιεροεξεταστών. Έγινε λεπτομερής έλεγχος από το έναν από τους γιατρούς της επιτροπής, ο δεύτερος επίσης εξέτασε και ήλεγξε τον ιατρικό της φάκελο και ο τρίτος άφησε το βλέμμα και τις σκέψεις του να χαθούν από το παράθυρο παρατηρώντας με σπουδή τις κινήσεις των σπουργιτιών, ενώ μασουλούσε μαχμουρλίδικα τη ζεστή του τυρόπιτα, αδιαφορώντας παντελώς για τη διαδικασία.

Μετά το πέρας της εξέτασης και όταν ο συνοδός της, ζήτησε από την επιτροπή να προσθέσει κάποια πράγματα, ο ένας εκ των ιατρών του επιτέθηκε λέγοντας του: «Τι μας τα λες για να μας ευαισθητοποιήσεις;». Η απάντηση ήταν ξεκάθαρα αρνητική. «Όχι, σας παραθέτω το ιατρικό ιστορικό με περισσότερες λεπτομέρειες. Δεν ήρθα ούτε για να σας ξεγελάσω, ούτε να σας παρακαλέσω. Διεκδικώ τα αυτονόητα».

Δέκα μέρες μετά, το ποσοστό αναπηρίας που ανακοινώθηκε ήταν 80%, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και συνεπώς δεν χρήζει χορήγησης εξωιδρυματικού επιδόματος.

Δέκα μέρες μετά από την ανακοίνωση του αποτελέσματος, η Έφη κάθισε σε μία χαμηλή καρέκλα, από την οποία δεν ξανασηκώθηκε...

Από τη μία στιγμή στην άλλη οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει εντελώς. Σε απόλυτο πανικό ζήτησε βοήθεια από τον σύντροφο της, όμως το χειρουργημένο του χέρι δεν του επέτρεψε να την βοηθήσει να σηκωθεί. Όσο και να προσπάθησε να την πείσει να σηκωθεί ήταν αδύνατον, τα πόδια της δεν υπάκουαν σε καμία από τις εντολές που έδινε ο εγκέφαλος. Έμεναν άψυχα κρεμασμένα, νεκρωμένα.

Κλήθηκε ασθενοφόρο και αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Αφαιμάξεις, εντοφλέβιες αντιβιώσεις, εξετάσεις, νέα παρακέντηση στη σπονδυλική στήλη και πάει λέγοντας...

Σε πρώτη φάση έχει διαπιστωθεί ότι πάσχει από μία λοίμωξη του ουροποιητικού, η οποία σε έναν υγιή άνθρωπο περνά σχεδόν απαρατήρητη και του επιτρέπει να μην αλλάξει τίποτα από την καθημερινότητα του, όμως για εκείνη σημαίνει ότι μένει παράλυτη, χωρίς να ξέρει αν θα μπορέσει να ξανασηκωθεί. Αυτό μένει να διαγνωστεί από τις νευρολογικές εξετάσεις.

Βεβαίως για να είμαστε ακριβείς, η λοίμωξη αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά συνδέεται άρρηκτα με τη φύση της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας. Τα νευρικά κύτταρα δεν δίνουν σήμα στον εγκέφαλο για το πότε έχει αδειάσει η κύστη, με αποτέλεσμα τα ούρα που παραμένουν να αναπτύσσουν μικροοργανισμούς και να προκαλούν φλεγμονή.

Με τα νέα δεδομένα έχει δικαίωμα να ξανακάνει αίτηση για να περάσει άμεσα από επιτροπή. Αναρωτιέται όμως αν το αντέχει όχι ψυχολογικά πια, αλλά σωματικά».

Κανείς ευσυνείδητος πολίτης δεν μπορεί να επιθυμούσε ή δεν μπορεί να ευχήθηκε ποτέ τη διαιώνιση της ασυδοσίας που βασίλευσε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, με τις επιτροπές των ΚΕ.Π.Α. να πιστοποιούν αναπηρίες όταν είχες μπάρμπα στην Κορώνη και οι ασθενείς «φαντάσματα» να επωφελούνται από συντάξεις και επιδόματα.

Σε ένα κράτος Πρόνοιας όμως, ειδικά όταν έχεις έναν ασθενή, ο οποίος λόγω της φύσεως της νόσου του, από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί μόνο να επιδεινωθεί δραματικά (και ποτέ να βελτιωθεί θεαματικά γιατί απλούστατα ποτέ δεν έχει συμβεί στα 20 χρόνια που νοσεί), αν η επιτροπή τον αξιολογεί με 80% την ώρα της εξέτασης οφείλει να έχει κατά νου ότι το 80% ακριβώς την επομένη μπορεί να είναι 95%.

Επομένως προτάσσοντας -αν όχι αυστηρά ιατρικούς λόγους- ανθρωπιστικούς λόγους να χορηγεί το εξωιδρυματικό επίδομα και ουχί να σου πετάει στα μούτρα ότι «βάσει του Νόμου που ψηφίστηκε τον Ιανουάριο του 2018 κόβονται πλέον οι ασθενείς», εξαναγκάζοντας σε μία ανείπωτη ταλαιπωρία από απανωτές αξιολογήσεις...".

Το πρώτο γράμμα όταν η σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν εκτός λίστας των μη αναστρέψιμων ασθενειών

Διαβάστε την πρώτη της επιστολή-γράμμα για την οποία είχε μεριμνήσει η υπουργός Εργασίας. Άκου Έφη τι είναι Σκλήρυνση Κατά Πλάκας...


Πηγή: www.news247.gr