Τον περασμένο Μάιο, με έσωσαν άνθρωποι που δεν ήξεραν ποτέ ότι θα με έσωζαν. Όταν το βιβλίο μου υπέγραψε συμβόλαιο, άρχισε να υπάρχει κάποιο είδος ψυχολογικού στρες και η Σκλήρυνση κατά Πλάκας άρχισε να με κατηφορίζει γρήγορα. Η κούρασή μου ήταν απίστευτη. Μπορούσα να περνώ περίπου δύο ώρες την ημέρα δουλεύοντας στον υπολογιστή μου και την υπόλοιπη μέρα ήμουν κυρίως στο κρεβάτι.
Εκεί που σήκωνα βάρη, έκανα ασκήσεις στο νερό και χρησιμοποιούσα διάφορα μηχανήματα γυμναστικής, έφτασα στο σημείο όπου το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν μια ήπια άσκηση σε βαθιά νερά, που ονομαζόταν «τρέξιμο στο νερό», φορώντας μια ζώνη επίπλευσης. Αλλά δεν τα παράτησα. Συνέχισα να τρέχω στο νερό, παρόλο που μπορούσα να κάνω μόνο 20-25 λεπτά από το μάθημα μιας ώρας, και με πολύ αργό ρυθμό. Συνέχισα να ασκούμαι, εν μέρει επειδή αυτό με έβγαλε από το διαμέρισμα, εν μέρει επειδή το σώμα μου ήθελε να κινηθεί, και μόνο έτσι μπορούσε. Αλλά ο κύριος λόγος που πήγα ήταν για να δω τους φίλους μου να ασκούνται στο νερό.
Αυτοί δεν ήταν στενοί φίλοι. Δεν τους είδα ποτέ έξω από το μάθημα. Αλλά περίμενα τόσο ανυπομονησία να δω και να μιλήσω με τη Σου, τη Ντεσιρέ, τον Κεν, τη Μπάρμπαρα και τους άλλους που θα σύρθηκα στην πισίνα, κουρασμένος ή όχι. Ήταν πάντα ενθαρρυντικοί, έμοιαζαν πάντα χαρούμενοι που με έβλεπαν. Ήθελα να τους δω και δεν ήθελα να τους απογοητεύσω. Έτσι συνέχισα να πηγαίνω. Και άρχισα να βελτιώνομαι. Δεν είμαι ακόμα εκεί που ήμουν πριν από ένα χρόνο, πριν από την επιδείνωσή μου, αλλά μπορώ να κάνω 55 λεπτά άσκησης τώρα, αρκετά έντονα, και να έχω αρκετή ενέργεια για τη δουλειά μου και για λίγη διασκέδαση, επιπλέον. Επέστρεψα και πάλι στην αίθουσα με τα βάρη και άρχισα να δυναμώνω.
Ο λόγος που το αναφέρω αυτό είναι ο εξής: αυτοί οι υδατοδρομείς δεν είχαν ιδέα πόσο σημαντικοί ήταν για μένα. Δεν ήξεραν πόσο καλό έκαναν. Αν δεν ήταν αυτοί, ίσως να μην είχα καταφέρει να τελειώσω το βιβλίο μου, που βοηθά πολύ κόσμο. Αλλά δεν ήξεραν τίποτα για αυτό.
Και αυτή η κατάσταση είναι απολύτως χαρακτηριστική. Περνάμε από τη ζωή μας, σε μεγάλο βαθμό αγνοώντας πόσο σημαντικοί είμαστε, πόσο σκοπό έχει η ζωή μας. Η Δρ Rachel Naomi Remen, συγγραφέας του Kitchen Table Wisdom, λέει: «Όλοι ζούμε πολύ πιο ουσιαστικές ζωές από ό,τι γνωρίζουμε». Σε αυτόν τον απέραντο κόσμο όπου όλοι και τα πάντα είναι αλληλένδετα, η ζωή μας έχει νόημα και αποτελέσματα πολύ πέρα από την επίγνωσή μας.
Για να έχουμε νόημα, δεν χρειάζεται απαραίτητα να κάνουμε υπέροχα πράγματα ή να πετυχαίνουμε θεαματικούς στόχους. Τις περισσότερες φορές, αυτό που κάνουμε είναι πολύ λιγότερο σημαντικό από αυτό που είμαστε. Η απλή παρουσία μας, η φροντίδα μας, το σώμα μας, το μυαλό μας όλα έχουν αξία για τον κόσμο. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε ότι μας εκτιμούν μόνο για τη δουλειά που κάνουμε ή τα πράγματα που πετυχαίνουμε.
Όλοι ζούμε πολύ πιο ουσιαστικές ζωές από ό,τι γνωρίζουμε. Πρέπει να το θυμόμαστε αυτό όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, ειδικά όταν έχουμε αναπηρίες ή μεγάλα προβλήματα υγείας. Σε αυτές τις καταστάσεις, νιώθουμε συχνά άχρηστοι, σαν να έχει χάσει η ζωή μας το μεγαλύτερο μέρος του νοήματος, του σκοπού, της αξίας και της ευχαρίστησής τους. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα για τον εαυτό μας μπορεί να έχουν βαθιές επιπτώσεις στην υγεία. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για την ευχαρίστηση. θα πρέπει να το βρεις μόνος σου.
Αλλά όσον αφορά το νόημα, τον σκοπό και την αξία, τα έχετε αυτά. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι, θα τα έχεις πάντα και τίποτα δεν μπορεί να σου τα πάρει. Ζήστε λοιπόν και εκτιμήστε τον εαυτό σας ανάλογα.
από τον David Spero
Πηγή : www.healingwell.com
0 Σχόλια