Όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά, δεν ήξερα πραγματικά τι ήταν η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ), τι την προκάλεσε… Δεν ήξερα ότι δεν υπήρχε διαθέσιμη θεραπεία. Φαινόταν ότι όλο και περισσότερα που μάθαινα μετά τη διάγνωση, τόσο περισσότερο δεν ήθελα να τα πιστέψω σε όλα αυτά.
Βρέθηκα να εξηγώ και σε άλλους που διαγιγνώσκονται με σκλήρυνση κατά πλάκας και στα αγαπημένα τους πρόσωπα, ότι φαίνεται να περνάμε μια φάση. Είναι σχεδόν σαν μια διαδικασία πένθους, γιατί κατά κάποιον τρόπο θρηνείς αυτό που ήσουν και προσπαθείς να βρεις τα βήματά σου σε αυτή τη νέα ζωή.
Αυτό μπορεί να ειπωθεί για πολλές άλλες ασθένειες ακόμη, όχι μόνο για την ΣΚΠ. Υπάρχουν τα βήματα που περνάτε. Άρνηση, θυμός, κατάθλιψη και αποδοχή.
Άρνηση
Κάθεσαι εκεί και σκέφτεσαι ότι οι γιατροί και οι εξετάσεις κάνουν λάθος. Δεν πιστεύεις αυτό που βγαίνει από το στόμα τους. Δεν αποδέχεστε τις αναφορές μαγνητικής τομογραφίας κ.λπ. Ξέρετε ότι εφόσον τις αρνείστε, δεν χρειάζεται να τις αποδέχεστε. Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Το κανονικό σας πρόγραμμα και η ζωή δεν θα καεί. Τώρα, δεν λέω ότι με τη διάγνωση, ότι η ζωή μας έχει τελειώσει… σε καμία περίπτωση. Αλλά εκείνη τη στιγμή, για μένα, ήταν απλώς καταστροφικό και δεν ήθελα να πιστέψω τίποτα από αυτά.
Θυμός
Γιατί εγώ? Τι έκανα για να το αξίζω αυτό; Είναι αυτό το κάρμα; Ήμουν τόσο γεμάτη με τόσα συναισθήματα που έφτασα σε σημείο να θυμώσω πάρα πολύ . Το έβγαζα στον άντρα μου και την οικογένειά μου, όταν το μόνο που προσπαθούσαν να κάνουν ήταν να είναι εκεί για μένα. Είμαι επιβεβαιωμένη ότι πρέπει να υποβληθώ σε όλες αυτές τις εξετάσεις και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σταματήσει πλήρως αυτό που μου συμβαίνει. Ήμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου, νομίζοντας ότι με κάποιο τρόπο το έκανα αυτό στον εαυτό μου. Δεν είμαι σίγουρη πώς, αλλά το έκανα. Δεν θέλω να ακούσω «συγγνώμη»… Απλώς δεν θέλω να το περάσω καθόλου. Είναι σαν μια υπερφόρτωση συναισθημάτων και αυτό που σπρώχνει προς τα εμπρός για να εκφραστεί είναι ο θυμός.
Κατάθλιψη
Σε αυτό το στάδιο, συμβιβαζόμουν με όλα όσα συνέβαιναν. Καθόμουν εκεί, έπαιρνα σιωπηλά τα πάντα και απλά δεν ήθελα να συμμετάσχω. Μπορούσα κυριολεκτικά να καθίσω εκεί, περιτριγυρισμένη από φίλους και συγγενείς που συζητούσαν, και απλά δεν ήθελα να είμαι μέρος τους. Είναι σαν να είσαι ξένος, να κοιτάς μέσα. Είσαι εκεί σωματικά, αλλά συναισθηματικά είσαι μακριά. Γιατί και πάλι, είμαστε υπερφορτωμένοι με συναισθήματα και ερωτήσεις και όλα είναι τόσο πολύ ταυτόχρονα, που απλώς πέφτουμε σε κατάθλιψη. Τώρα, αυτό δεν είναι για το κάθε άτομο που διαγνώστηκε, αλλά έπρεπε να κάνω πολλές αλλαγές, λόγω της έξαρσής μου. Έπρεπε λοιπόν να σταματήσω να κάνω ορισμένα πράγματα που μου άρεσε πολύ να κάνω, και αυτό επέτεινε την καταθλιπτική μου κατάσταση.
Αποδοχή
Αυτό είναι δύσκολο να το περιγράψω. Έπρεπε να σηκωθώ και να κάνω κάτι. Έπρεπε να αρχίσω να αντιστέκομαι. Όλος αυτός ο θυμός και η κατάθλιψη με ώθησαν να τα δώσω όλα μια κλωτσιά και πάρω πίσω μέρη που χρειαζόμουν για να επιστρέψω στη ζωή μου, όσο μπορούσα. Άρχισα να ακούω πραγματικά τους γιατρούς και να καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνω, για να είμαι καλύτερα, που θα μπορούσα να είμαι όσο ζω με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Τώρα, επιτρέψτε μου να σας πω… δεν υπάρχει χρονικό πλαίσιο για αυτά τα στάδια… επίσης δεν είναι κάτι που περνούν όλοι… ίσως βιώνουν μόνο μερικά από αυτά. Αλλά ήθελα να μοιραστώ όσα πέρασα. Φαίνεται ότι πρέπει ακόμα να περάσω από αυτά τα στάδια ξανά και ξανά. Κάθε φορά που ένα DMT (MS med) μου αποτυγχάνει, τείνω να περνάω από τα ίδια στάδια. Κυριολεκτικά ΓΙΑΤΙ; Κάθε φορά που έχω μια υποτροπή… να ξαναπερνάω αυτά τα στάδια. Πάντα επιστρέφω στο να είμαι ξανά «εγώ», αλλά χρειάζεται απλώς να περάσω από αυτά στο συναισθηματικό ταξίδι.
Τέλος πάντων, όλα μένουν εκεί. Δεν είστε μόνοι σε αυτό… αυτό που περνάτε ή νιώθετε που δεν είναι λάθος . Έχετε το δικαίωμα να νιώσετε αυτό που θέλετε να νιώσετε. Έχετε το δικαίωμα να συναλλάσσεστε και να επεξεργάζεστε πράγματα, με όποιον τρόπο χρειαστεί.
Ήθελα απλώς να σας δώσω μια μικρή εικόνα για το πώς ήταν για μένα.
Από την Ashley Ringstaff
Η Ashley είναι μια 30χρονη, που ζει ακριβώς έξω από το Austin, TX. Διαγνώστηκε με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα σκλήρυνση κατά πλάκας τον Αύγουστο του 2010 σε ηλικία 22 ετών. Η διάγνωση ήρθε λίγο μετά την αποφοίτησή της με το πτυχίο της στην Ποινική Δικαιοσύνη. Είναι μαμά δύο αγοριών, του Jason που είναι 12 και του Luke που είναι 9.
Η Ashley μεγάλωσε στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, αλλά μετακόμισε στην περιοχή του Όστιν αφού παντρεύτηκε τον σύζυγό της, Τζέιμς, το 2005. Στον ελεύθερο χρόνο της αρέσει να περνά χρόνο με τα παιδιά της, να παρακολουθεί μπέιζμπολ/σόφτμπολ, να διαβάζει, να κολυμπάει και έχει μπάρμπεκιου με τους φίλους της που θεωρεί οικογένεια.
0 Σχόλια